The Shadowhunte

Απο την αλλη ομως,τωρα που το σκεφτομαι,ειπες πως εισαι μπερδεμενος...Κι αν σου αρεσει πραγματικα και απλως φοβασαι να το παραδεχτεις? Κατσε και σκεψου καλα τι θες και τι δεν θες και αποφασισε αν στα αληθεια θες να την παρεις πισω επειδη σου αρεσει.Μερικες φορες τα πιο προφανη πραγματα ειναι μπροστα στα ματια μας...

Προσπαθησε να την αγνοησεις αν εισαι σιγουρος οτι μιλαει ο εγωισμος σου!Γιατι ισως να της δινεις πολυ σημασια και αυτο δεν σου κανει καλο!Προσπαθησε να αδιαφορεις οταν περναει απο διπλα σου και σου κανει τον αλλο φιγουρα.Αλλα να αδιαφορεις επειδη το νιωθεις οχι για να της δειξεις οτι και καλα δεν σου καιγεται καρφι που ειναι μαζι του,γιατι ετσι φαινεται πως σε ενδιαφερει ενω πραγματικα δεν νιωθεις κατι για εκεινη.Και οπως ειπες και εσυ,αν αισθανοσουν κατι θα το ειχες παρει ηδη ειδηση!Δειξε της πως δεν σε νοιαζει και εκεινη θα σταματησει να περιφερετε απο δω και απο εκει μαζι του και ισως,να ξαναγυρισει σε εσενα ακομα κι αν εσενα δεν σου αρεσει!Η μεθοδος που χρησιμοποιει ειναι ''το γραμματοσημο''.Λεει ''ετσι εισαι?για να φυγω για να σταματησεις να με εχεις και δεδομενη και να δω τι θα κανεις τοτε!'' Αδιαφορησε.Και ποτε μην θεωρεις τον εαυτο σου κατωτερο απο κανενα και ας ειναι ο ομορφοτερος ο εξυπνοτερος ανθρωπος στη γη!

Και εγω θα ηθελα να το κανω αυτο!Να δω πως ζει ενας ανθρωπος διαφορετικος απο εμενα!Το θεμα ειναι αν γινεται αυτο...Πιστευετε οτι μπορει να γινει?

Πριν λιγο καιρο ημουν ακομα ερωτευμενη με τον ανθρωπο που αγαπω εδω και δυομιση χρονια ο οποιος με εχει πληγωσει παρα πολυ.Ομως,ενα αγορι απο το σχολειο μου,με εκανε να μην τον σκεφτομαι καθολου.Και το χαζο ειναι πως με αυτο το αγορι δεν εχουμε καν γνωριστει!Απλως κοιταζομαστε και πιστευω πως ειναι πολυ καλος και γλυκος και θελω να τον γνωρισω!Ομως δεν μπορω...Φοβαμαι την απορριψη...Φοβαμαι οτι μετα απο το προηγουμενο αγορι που ημουν ερωτευμενη,ολοι οι ανθρωποι που θα γνωριζω στη ζωη μου,θα με απορριπτουν.Εκεινος φταιει που με εκανε να φοβαμαι ενω πριν ημουν εξω καρδια και δεν φοβομουν να γνωρισω καινουργιους ανθρωπους!Τωρα ομως ολα εχουν αλλαξει...Και θελω τοσο πολυ να τον γνωρισω ομως δεν εχω το θαρρος...Τι να κανω?Πως να ξεπερασω τον φοβο μου? Σας ευχαριστω πολυ που με ακουσατε!

Το τρεξιμο ειναι οτι καλυτερο θα μπορουσες να κανεις!Γυμναζεις τα παντα αλλα κυριως την καρδια!!!Καιεγω θελω να αρχισω το τρεξιμο μονο που η περιοχη που μενω δεν εχει καμια αλανα για κατι τετοιο!κι αν εχει ειναι γεματη σκυλια που σε περνουν απο πισω και σου γαβγιζουν!

Το παθαινω κι εγω!Φανταζομαι συνεχως τους αλλους να πεθαινουν αλλα πιο πολυ κανω σεναρια για τον δικο μου θανατο...Ειναι της ηλικιας!

Γεια σας παιδια!Ελπιζω να ειστε ολοι καλα!
Θελω να σας μιλησω για τις ανησυχιες μου και τους φοβους μου και να μου πειτε αν αισθανεστε και εσεις το ιδιο.
Πηγαινω τριτη λυκειου και ειμαι απο τους ανθρωπους που θελουν να κανουν πολλα στη ζωη τους αλλα δεν εχουν τα καταλληλα και επαρκη εφοδια.Πλησιαζουν οι πανελληνιες και ολοι ειναι αγχωμενοι και ευχονται να περασουν στη σχολη που θελουν και πηγαινουν φροντιστηρια,διαβαζουν μεχρι αργα το βραδυ,στερουνται τις βολτες τους.Εγω δεν κανω τιποτα απο αυτα.Δεν με ενδιαφερουν καθολου οι πανελληνιες,ποσο μαλλον τα μαθηματα στα οποια εξεταζομαι!Δεν θελω να περασω σε καποια σχολη.Μου αρεσουν πολλα πραγματα,οπως η μουσικη και το να γραφω τραγουδια και ποιηματα και ιστοριες και να τραγουδαω και να μπορω να βοηθαω με οποιον τροπο μπορω τους ανθρωπους που εχουν αναγκη.Ομως δεν θελω να δωσω πανελληνιες.Τα εχω φορτωσει στον κοκορα τα τελευταια δυο χρονια και οσο λεω συνεχεια πως θα διαβαζω και θα φροντισω να τα αλλαξω ολα,τοσο το αναβαλλω για καποια αλλη φορα.Η αληθεια ειναι πως δεν παλευω για τιποτα,εχω αλλαξει μεσα μου εξαιτιας πολλων γεγονοτων...Και φοβαμαι...Φοβαμαι πως απογοητευω συνεχεια τους γονεις μου και στεναχωριεμαι οταν μου λενε το αντιθετο ενω ξερω πολυ καλα οτι τους απογοητευω...Στεναχωριεμαι γιατι η σχεση μου με τους φιλους μου δεν ειναι πλεον η ιδια οπως παλια...Τωρα,τις περισσοτερες φορες θελω να μενω μονη,μεσα στο σπιτι μου και οταν ειμαι μαζι τους μενω αρκετες φορες σιωπηλη...Και δεν τους αξιζει αυτο γιατι ειναι ολοι τους καταπληκτικοι ανθρωποι και τους αγαπαω παρα πολυ.Δεν τους αξιζω εγω...Δεν αξιζω σε κανενα...Και φοβομαι πως δεν θα καταφερω τιποτα στη ζωη μου γιατι μια ζωη εγκαταλειπω την μαχη χωρις καν να παλεψω...
Δεν χρειαζεται να με συμβουλευσετε γιατι πραγματικα,δεν μπορω να αλλαξω ουτε να κανω κατι για να βελτιωθω...Απλως μπορειτε να μου πειτε το πως αισθανεστε εσεις για ολο αυτο,πως βλεπετε εσεις το δικο σας μελλον.Σας ευχαριστω πολυ!

Παω τριτη λυκειου και αισθανομαι ακριβως το ιδιο...Νιωθω οτι ειμαι μονη μεσα σε τοσο κοσμο και οση ωρα κι αν περναω με τους φιλους μου και με κανουν να γελαω,παντα νιωθω οτι κατι λειπει...Μπορει να ειναι της ηλικιας αυτα που νιωθουμε...Θα περασουν συντομα...

Την θελεις πραγματικα η απλα μιλαει ο εγωισμος σου επειδη πριν λιγο καιρο ηταν εκεινη που σου ελεγε πως σε αγαπει και τωρα εχει βρει καποιον αλλο?Γινεται αυτο...Να μη θελουμε πραγματικα εναν ανθρωπο αλλα απο τη στιγμη που αρχιζει και αδιαφορει λεμε ''κατσε τι γινεται εδω?μεχρι χθες μου ελεγε πως με αγαπαει!'' Μηπως απλως θιχτηκε ο εγωισμος σου?...Αν ομως κανω λαθος και την θελεις πραγματικα,κανε αυτο που ειπε και ο davidvilla απο πανω.Πηγαινε καταμουτρα,μην φοβηθεις και πες της πως αισθανεσαι!Πιστευω οτι θα το εκτιμησει!!!Καλη τυχη!!!