Η κομματική εξέλιξη του πολίτη-Μάκη

Ανεξάρτητος και γεμάτος φαντασία ξεκινάει ο Ελληνάρας πολίτης Μάκης στην ηλικία περίπου των 11, όπου και συνειδητοποιεί τον εαυτό του και τις επιθυμίες του. Γι' αυτόν στη παρούσα φάση, δεν υπάρχουν κάστες, τάξεις, παρελθόν και μέλλον. Υπάρχει μόνο το παρόν, το οποίο φροντίζει να το απολαμβάνει στο έπακρο, χωρίς αυτό ποτέ να του είναι φυσικά αρκετό. Ήρωάς του; Ο Superman, τον οποίον υπηρετεί πιστά καταναλώνοντας ορδές αυτοκολλήτων, και θαυμάζοντάς τον επι ώρες σε κόμιξ ή τηλεόραση.

Κι έτσι, γεμάτος ελπίδες συνεχίζει το δρόμο του, υποψιασμένος πια πως το μέλλον είναι κοντά, ενώ την ίδια στιγμή ξέρει βαθειά μέσα του πως ο κόσμος περιμένει να τον κατακτήσει. Αισθάνεται το κέντρο του κόσμου αυτού του μάταιου, και παράλληλα προσπαθεί να σηκώσει όλο το βάρος αυτού στους ώμους του. Δεν πτοείται: περιλουσμένος με ένστικτα σουρρεαλισμού και όντας πιστός κομμουνιστής, αντιλαμβάνεται όλων των ειδών τις κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις, αντιστέκεται και απορρίπτει ό,τι του κάθεται στο σβέρκο. Βιώνει την εφηβική του ηλικία και τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής του βαμμένος κόκκινος, αναζητώντας τη μαζική στήριξη παρατάξεων, προκειμένου να ανταπεξέλθει, στον προσωπικό του αγώνα ο οποίος καθοδηγείται απο έναν κοινό σκοπό. Ήρωάς του; Ο Τσε, τον οποίο και υπηρετεί πιστά επίσης, ως εξής: συνδικαλίζεται, δεν πλένεται δεν ξυρίζεται, πίνει μπάφους και παίζει pro (evolution), wow etc.

Συνεχίζει και πορεύεται ενισχυμένος από σχέδια και στόχους. Διαπιστευμένος οπουρτουνιστής, σοσιαλίζεται με πρωτοφανή διπλωματική δεινότητα, βάφεται πράσινος (όχι, σε καμία περίπτωση δεν τον ενδιαφέρει η εύρυθμη περιβαλοντική λειτουργία, τι Έλληνες είμαστε στο κάτω-κάτω) αναζητώντας χαμαί στα πεζοδρόμια που περιδιαβαίνει μες την καθημερινότητά του, την έννοια αυτή που διατυμπανίζει κάθε σοσιαλιστικό κίνημα, και ζωτικής σημασίας θεμελίωση του πολιτειακού λειτουργικού συστήματος: ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Είναι πασιφανές ότι είναι άρρηκτα και συναισθηματικά συνδεδεμένος με την κατεύθυνσή του αυτή, συγκινείται με το παρελθόν, κυνηγάει το παρόν, και ανησυχεί για το μέλλον. Ήρωάς του; Ο Γέρος της δημοκρατίας. Αυτόν δεν τον υπηρετεί πιστά, βλ. τη σχέση του Έλληνα χριστιανού ορθόδοξου με το Ιησού Χριστό.

Φτάνουμε λοιπόν να πλησιάζουμε τα δεύτερα "άντα", και συναντάμε το Μάκη, απελπισμένο και αποστεωμένο στα πλαίσια της συμβατικής, συνειδητής, και υγειούς υπερεργασίας, με ένα χαρτοφύλακα πιο βαρύ απο ποτέ, γεμάτο χρέη, και τον τειρεσία να τον χαλβαδιάζει απο απέναντι, επί καθημερινής βάσεως. Τώρα πια γι' αυτόν υπάρχει μόνο το παρελθόν και το αίσθημα της νοσταλγίας που του προκαλεί. Το μέλλον έπαψε να αφορά αυτόν καθ' αυτόν, αλλά αφορά αυτόν δια μέσου των παιδιών του. Εγκαταλείπει κάθε ιδεολογία, στυγνός ρεαλιστής πλέον, συνειδητοποιεί ότι η μόνη λύση που του απομένει είναι να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και ν' αποπειραθεί να αποδικωποιήσει τα σημεία των καιρών, αντιμετωπίζοντας τους απογόνους του με εξελικτική τεχνοκρατία. Στέκεται στη μέση (κεντρώα αριστερά), αναπολεί τον εαυτό του να στέκεται απο τα αριστερά, με κάποια συγκυριακά παροδικά, και χάριν διπλωματίας ψύλλου πηδήματα, κι αναρωτιέται: "Τι Γιάννης, τι Μαρία, τι Μαράκι, τι Μαριώ. Είμαι αριστερός και το χαίρομαι, με ίσως μια μικρή κλίση ξεκληρισμένης μαούνας προς το κέντρο, αντί να ισιώσω δεν πά' να στραβώσω καλύτερα εντελώς, να πάρω τον δρόμο το σωστό, την μεριά τη δεξιά, αφού με το δεξί χέρι κάνω το σταυρό μου, με το δεξί χέρι ξύνω τ' αρχίδια μου, με το δεξί σκουπίζω τον κώλο μου, ας ψηφίσω και λοιπόν και μ' αυτό."΄Ετσι λοιπόν ο Μάκης επειδικτικά στραβωμένος, κλείνει μάτια - βάφεται μπλε, κλείνει μύτη - και πέφτει στη θάλλασα. Ήρωάς του; Ο σγχωρεμένος ο Παπαδόπουλος, και αυτό γιατί "Αν είχαμε τώρα έναν Παπαδόπουλο...", θα μάζευε τα παιδιά του από τις πλατείες, και απ' τα κλουμπς, θα τους έφτιαχνε καλύτερα σχολειά, και θά 'δινε και ρεύμα στον πατέρα του, στο εξοχικό τους στα Γκράβαρα.

Ο Μάκης χτες αντίκρυσε την πρώτη του ρυτίδα, και σήμερα κατάλαβε πως γι' αυτόν πλέον υπάρχει μόνο το ένδοξο παρελθόν, το μέλλον το διαγράφει εντελώς ως έννοια, και κάθε νέο παρόν που βιώνει, το θεωρεί πολυτέλεια, ή και αφηρημάδα του Χάροντα. Παραιτείται εξ' ολοκλήρου, αξιοποιεί τις θετικές πτυχές της TV, ζεσταίνει καρέκλες σε καφενέδες, αισθάνεται πληρούχος, που πρόλαβε όχι μόνο να ζήσει ως συνταξιούχος, αλλά να ζήσει προτού τεθεί σε λειτουργεία η οπoιαδήποτε τροποποίηση του ασφαλιστικου - συνταξιοδοτικού. Πλέον δεν είναι κόκκινος ή μπλε, αλλά και τα δύο, μωβ απο τη κορφή ως τα νύχια, ενώ στο μυαλό του κυριεύει ένα απέραντο γαλάζιο. Δεν φοβάται να ρισκάρει μπροστά στη κάλπη, δεν φοβάται να ρισκάρει για το οτιδήποτε, γιατί ίσως μόνο έτσι καθυποβάλει την πλήρη τελμάτωση και απραξία του. Ήρωάς του; Ο Άγιος Πέτρος.

Σχόλια:

#3~bigblue @ 9/1/2009 - 16:07
πραγματικα παραπανω απο καλο...

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.