Απίθανες σχέσεις

Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε κάτι και αυτό να μη γίνεται; Έχει τύχει σε κανένα σας να κοιμάται και να ξυπνάει με ένα μόνο πράγμα στον νου του; Kαι η μοναδική σκέψη να είναι "δεν γίνονται αυτά τα πράγματα"; Επιτρέψτε μου να μαντέψω. Μάλλον έχει συμβεί σε όλους. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος όμως. Ποιος από σας πίστεψε, έστω και για μία στιγμή, ότι βρήκε το άλλο του μισό, και αμέσως (ή πολύ αργότερα) συνειδητοποίησε ότι απλά δεν είναι γραφτό; Αυτό είναι και το θέμα μου: Απίθανες σχέσεις.

Πιθανές καταστάσεις; Άπειρες… Ο ένας είναι βαθιά χωμένος σε ένα γάμο που δεν θέλει επ' ουδενί να αφήσει, για όλους τους λάθος λόγους. Άλλη ιστορία: η πίστη πως βρήκα το άλλο μου μισό είναι τελείως μονόπλευρη και αφήνει τον άλλο παγερά αδιάφορο (θέλω να μείνουμε φίλοι, σ αγαπάω αλλά όχι έτσι, δεν έχω ξεπεράσει τον/την πρώην μου, και ένα σωρό ακόμα εκδοχές).

Αλλάζω… τέτοια έλλειψη αυτοπεποίθησης που δεν θα άφηνα ποτέ την τωρινή μου σχέση - στην οποία έμπλεξα μόνο και μόνο γιατί δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο εκείνη την εποχή (άλλωστε τέτοιος που είμαι, πού να με κοιτάξει και καμιά). Νοιώθω κάτι γι' αυτή που γνώρισα, αλλά δεν είμαι και σίγουρος ότι θα με προσέχει όσο το στανταράκι μου (και γιατί να με προσέχει άλλωστε, μπορεί να έχει και καλύτερους αν θέλει).

Άλλο παραμύθι… Σχέσεις εξ αποστάσεως. Απλά δεν δουλεύει το σύστημα (πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις). Και είμαι σίγουρος ότι η λίστα με τα παραδείγματα είναι ανεξάντλητη. Αν ο καθένας σας, δώσει ένα που έχει βιώσει ο ίδιος δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Η ερώτηση είναι: Τι κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση; Την καρδιά μας πέτρα, το ξεπερνάμε και πάμε γι' άλλα; Ελπίζουμε να βρεθεί κάποιος/α άλλος/η για να πάρει τον πόνο της απώλειας ή της αποτυχίας (όπως το βιώνει ο καθένας). Κρατάμε την πληγή μέσα μας, και την συντηρούμε για να κάνουμε πραγματικότητα το tatoo της πρώην μου (Angelina την λένε για τους περίεργους): "Αυτό που με θρέφει με κατατρώει";

Τι κάνουμε; Ας μου πει κάποιος σας παρακαλώ. Γιατί αυτό που ξέρω εγώ ως τώρα είναι αυτό: κάνουμε παρέα με τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, το όνομα του οποίου… Jack Daniels! Τουλάχιστον μέχρι να πάψουμε να νιώθουμε…

(Ζητώ συγγνώμη από τα μέλη του διαδικτυακού αυτού τόπου που ανήκουν στους Ανώνυμους Αλκοολικούς).

Σχόλια:

#3~heart_attack @ 22/2/2003 - 14:54
...γιατί κάποιες φορές είσαι εσύ στην άλλη όχθη και κάποιος άλλος/η βασανίζεται με τον τρόπο που πιο πάνω περιγράφεις για εσένα...και εσύ βρίσκεις όλες τις παραπάνω δικαιολογίες...
Υ.Γ. Τί έγραψα πάλι το έμφραγμα!!! χεχε

#5~Adomiel_73 @ 22/2/2003 - 19:39
Δεν ξέρω! Το ψάχνω ακόμα........!!!!
Πολλά παραδείγματα, όμως, βρε Pablito!!!!!!
Πάντως οπωσδήποτε δεν προχωρώ με Jack Daniels!!!! Φιλάκια!!!!

#6~aris @ 22/2/2003 - 21:59
Συμφωνώ απόλυτα. Όμως έχε κατά νουότι όπου κλείνει μια πόρτα ανοίγουν άλλες δύο, όπως είπε κάποτε κάποιος, άρα έχουμε λόγους να ελπίζουμε και να συνεχίζουμε

#12~foivh @ 27/2/2003 - 12:42
'Oσα αναφέρεις είναι απόλυτα σωστά!Επειδή όμως πρέπει να συνεχίσεις να ζεις με την ελπίδα για κατι καλύτερο συνεχίσεις.
Ο χρόνος σε βοηθάει λίγο να ηρεμήσεις -ποτέ δεν ξεχνάςαπλά ξεθυμαίνει ο πόνος-και προχωραςμε νέους στόχους κ σκοπούς..

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.