Άμα και βλέπεις πολλά θρίλερ στην τιβί, τιμημένε περπατητή, θα έχεις παρατηρήσει ορισμένα πράματα να επαναλαμβάνονται. Κι αν όχι, μη φοβάσαι. Εδώ είμαστε εμείς για να σου τα δείξουμε. Εδώ δες και δώσε βάση:
1 Όταν καταλάβουμε οτι είμαστε στον ίδιο χώρο με τον δολοφόνο, πρέπει να χωριστούμε. Εξερεύνηση του χώρου που κατοικοεδρεύουν τα ζόμπι έχοντας για όπλο ένα νυχοκόπτη, θεωρείται εξαιρετικά καλή ιδέα.
2 Χωρίζουμε και τα όπλα. Αν τα άτομα είναι δύο, ο ένας παίρνει το όπλο και ο άλλος τις σφαίρες. Ό,τι είναι απαραίτητο για να βρεθούμε στη δυσκολότερη δυνατή θέση.
3 Όταν μπορούμε να ξεφύγουμε μακριά, το παραλείπουμε. Φροντίζουμε να χωθούμε σε κάποιο δωμάτιο από το οποίο δεν υπάρχει διέξοδος ή να ανεβούμε όσο πιο ψηλά γίνεται στο κτίριο όπου βρισκόμαστε.
4 Εάν ρίξουμε αναίσθητο το δολοφόνο με κάποιου είδους γαμάτη κλωτσιά ή φτυάρι, δεν τον δένουμε ούτε τον σκοτώνουμε ούτε φωνάζουμε τους μπάτσους. Ξεκινάμε να τρέχουμε τρομαγμένοι σε κάποιο από τα μέρη της παραγράφου 3.
5 Ξέρουμε ότι μετά τη φαινομενική σύλληψη ή το θάνατο του δολοφόνου, η τελευταία σκηνή θα έχει κάτι που υποδεικνύει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει και πως θα έχουμε πάλι προβλήματα με δαύτον στο σίκουελ.
6 Και τέλος η σειρά εξόντωσης των θυμάτων είναι: ο μαύρος, ο χοντρός, ο αποτυχημένος/μίζερος/κλανιάρης (που έχει φρικάρει με τους δύο προηγούμενους θανάτους), κάποιος ουδέτερος. Θα επιζήσουν το ξανθό μωρό ή/και ο άντρας τύπου Ράμπο.
Σχόλια από επισκέπτες: