Το κείμενο που θα διαβάσετε απευθύνεται σε άτομα αυξημένης νοημοσύνης. Στο άρθρο μου αυτό θα αποκαλύψω τα μυστικά της σωστής διαχείρισης μιας online κοινότητας και όποιος κόβεται ας το διαβάσει για ν' αποφύγει τα χειρότερα. Προσφέρω, δηλαδή, λίγη από τη σοφία μου στον ανταγωνισμό γιατί έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε μόνοι μας στην κορυφή και δε μπορούμε άλλο έτσι. Μας αντιγράφετε στραβά που μας αντιγράφετε τρομάρα σας, ε διαβάστε λοιπόν εδώ για να το κάνετε σωστά.
Ο μέγας δάκος της online κοινότητας ήταν και είναι ένας:
Η διαπλοκή!
Και εάν μεν η κοινότητα αποσκοπεί στη δημιουργία δεσμών ερωτικών κυρίως μεταξύ των μελών (υπηρεσία dating - online προξενιά) και στο συνεπαγόμενο κέρδος, τότε το καταπίνουμε και κάνουμε τα στραβά μάτια διότι αφενός μας φέρνει κόσμο και αφετέρου μας δημιουργεί έναν σταθερό "πυρήνα", μια μάζα "μονιμάδων" - ευνοούμενων αυλικών όπου γύρω της ως μακρινοί δορυφόροι στριφογυρίζουν σα χαμένοι οι "έξω της ομάδας" ή guests (θύματα). Στη μυστήρια πορεία του ελληνικού Internet έχουμε δει ότι οι αυλικοί είναι εκείνοι που καρπώνονται τις προσφορές των guests και οι guests ως μπασκλασαρία δεν τολμούν ούτε να αγανακτήσουν καν, διότι οι ευνοούμενοι έχουν και κάποια εξουσία.
Φυσικά επειδή στο μοντέλο αυτό η διαπλοκή είναι εγγενής, τέτοια σχήματα έχουν περιορισμένο χρόνο ζωής, συνήθως ένα ως δύο χρόνια το πολύ. Μετά το διάστημα αυτό κάποιος από τους ευνοούμενους βαριέται και παρασύρει κι άλλους ή στασιάζει και έχει απαιτήσεις δημιουργώντας ρήξη στον πυρήνα της κοινότητας. Οι μαθημένοι στην υποδούλωση guests εμφανίζονται πλέον αποσυντονισμένοι όπως ο Ranfield στο "Δράκουλας νεκρός και μ' αρέσει" που έχασε το master του και ψάχνουν να βρουν νέο master. Δε θ' αργήσουν να τον βρουν και θα ξαναγίνει πάλι το ίδιο σκηνικό μέχρι να εξαντληθούν ή να ωριμάσουν.
Τα συμπτώματα μιας τέτοιας (dating) κοινότητας είναι εύκολα αναγνωρίσιμα: Ατέλειωτα θέματα στο φόρουμ με μηδενική ουσία, κρύα ανέκδοτα, σάχλες, ανάξια λόγου ή ανάγνωσης τσουρνεμένα κατεβατά και χαζές έως ηλίθιες φωτογραφίες που ως χλιδανό αστείο πέπλο καλύπτουν τον πραγματικό χαρακτήρα της, το online προξενιό. Στο τέλος κάποιος βρίσκεται και δικαιολογημένα διαμαρτύρεται ότι του την έσπασε η υπερχείλιση χαζομάρας και τότε όλοι ως μια γροθιά πέφτουν πάνω του για να τον φάνε. Ενίοτε δε, θα δείτε και φαινόμενα μαζικής υστερίας: Εάν κάποιος εμφανιστεί και σηκώνει λίγο το δούλεμα, θα φάει τέτοιο κράξιμο που μετά ούτε ο καλύτερος ψυχολόγος δε θα μπορεί να τον επισκευάσει. Χαρακτηριστική περίπτωση χαμηλού επιπέδου (τσουγδέ) ελληνικής συμπεριφοράς. Εάν οι κανόνες της κοινότητας απαγορεύουν το ρατσισμό αλλά εμφανιστεί κάποιος αυλικός και γράψει κάτι ρατσιστικό, όλοι θα ξεροκαταπιούν και θα επικροτήσουν. Αν κάποιος δορυφόρος - guest παραπονεθεί, θα φάει πόρτα. Τέτοιες κοινότητες, όσα templates κι αν αλλάξουν, όσους servers κι αν σηκώσουν για να υποστηρίξουν την πολυλογία τους, στο τέλος αποσυντίθενται στα εξ' ων συνετέθησαν: Σκατίλα, σαπίλα, μασχαλίλα. Και ποδαρίλα.
Εάν όμως η κοινότητα δεν αποσκοπεί σε υπηρεσίες προξενιών αλλά ούτε και στο (υλικό) κέρδος αλλά αντίθετα έχει να προσφέρει κάτι, τότε δε χωράει καμία ανοχή στη διαπλοκή. Πολύ μαγκιόρα δομή, αλήθεια, μια και χρειάζεται ατέλειωτη προσπάθεια και προσφορά από τους ιδρυτές της και μάλιστα χωρίς άμεσα οφέλη. Κι όμως, αυτές είναι οι κοινότητες που άπαξ και ιδρύθηκαν επιβίωσαν ακόμα και στις πιο δύσκολες φάσεις. Η κοινότητα του open source, η κοινότητα των μανάδων ενάντια στο όρθιο κατούρημα, οι πρωκτογεύστες αλλά και το ftou.gr (εμείς είμαστε αυτοί, ρε μπούφο), αν βέβαια μπορούμε να το ονομάσουμε κοινότητα. Γιατί; Γιατί έχουν κάτι που δεν έχουν οι άλλοι: Λόγο ύπαρξης.
Η μεγάλη διαφορά είναι η εξής: Οι μεν (προξενητάδες) δεν προσφέρουν τίποτα. Φτιάξανε εκεί ένα μαντρί και κλείσανε τα πρόβατα να βατευτούν και βγάζουν λεφτά από τους σπόνσορες του βατέματος. Στο τέλος τρώνε την απόξω μέσα, διότι η βαρβατίλα στα λεφτά τους υποβιβάζει σημαντικά στα μάτια εκείνων που θέλουν να εντυπωσιάσουν, τραγικό πράγματι. Οι δε (μάγκες), έχουν πιάσει το νόημα και τη φιλοσοφία. Πίνουνε το τσαγάκι τους προγραμματίζοντας ευτυχισμένοι, κατουρούν πολιτισμένα και γεύονται μερακλίδικα τον πρωκτό του πλησίον τους. Αυτός είναι καφές. Δε χωράνε περισσότερα λόγια στο θέμα.
Κι αν εσύ που διαβάζεις τώρα, ανήκεις στην κατηγορία ένα και αμφισβητείς τα λεγόμενά μου, δοκίμασε ένα απλό πείραμα, μια μικρή διορθωτική κίνηση που κάναμε κι εμείς όταν πήγαν να μας κάνουν σαν εσένα και επανήλθαμε στον προορισμό μας: Να εφαρμόσεις για μια μέρα τους κανόνες που ο ίδιος θέσπισες και θα δεις στο τέλος πόσοι θα σου απομείνουνε, αν τολμάς.
Σχόλια από επισκέπτες: