Ένας
λαός απρόβλεπτος, που λατρεύει τον πρωινό ύπνο και το αραλίκι, αλλά έρχεται
δεύτερος σε εργατικότητα στον κόσμο μετά τα Τζαπόνια. Ένα έθνος καταχρεωμένο,
με καταθέσεις όμως στην Ελβετία. Ένας λαός που πεινάει (θεωρητικά), αλλά το
καλοκαίρι μένει σε πολυτελές ξενοδοχείο, στην διπλανή σουίτα με τον Άγγλο που
έκανε οικονομίες όλο τον χρόνο για να έρθει εδώ που είναι καλά και φθηνά (ή
τουλάχιστον φθηνότερα απ' ό,τι για εμάς)... και του πηδάμε και τη γκόμενα και
τον σπάμε και στο ξύλο άμα ζητήσει τα ρέστα -για να μας εκδικηθούν βέβαια κατεβάσανε
όλα τα χουλιγκάνια- αλλά τον στήνουμε και στο αεροδρόμιο μερικές μέρες για να
εμπεδώσει την δύναμη του Εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, που διεκδικεί περισσότερα
λεφτά και λιγότερη δουλειά.
Η Ευρώπη θέλει να βάλει την Ελλάδα στο ένα της παπούτσι, αλλά το πιο πιθανό είναι να καταλήξει η ίδια να περπατάει ξυπόλυτη. Ποιος άλλος λαός θα έβγαζε ποτέ άσμα με ενδεικτικούς για την ψυχολογία της βαριεστιμάρας στίχους: "Θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι"; Που αν το πεις αυτό σε κανένα Γερμανό θα πέσει κάτω λιπόθυμος και θα κάνεις ένα μικρό Παγκόσμιο για να τον συνεφέρεις. Την ρεμαλοσύνη μην την κλαις. Αλλά να τη φοβάσαι, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου ξημερώσει...
Τα ρεμάλια είναι παντοτινά κι εμείς χρόνια τώρα επιβιώνουμε ως έθνος χάρη στην τσαχπινιά και την ρεμάλια μας. Ο Έλληνας έχει την νοοτροπία του αμετανόητου ρεμαλιού γραμμένη στο DNA του(επιστροφές δεν γίνονται δεκτές-ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά της απομακρύνσεως εκ του ταμείου). Εγωιστές, καλοπερασάκηδες, ζαμανφουτίστες, τεμπέληδες (έχουμε και τις αρετές μας!), άστατοι, απρόβλεπτοι (προσέχεις για να έχεις), τσαμπουκάδες, αιώνια ανώριμοι και παρ' όλα αυτά γοητευτικοί… μια χώρα φτωχή, που τα παίρνει από τους πλούσιους συγγενείς της, για να πληρώσει τα βερεσέδια στον μπακάλη και καταλήγει να τρώει στα μπουζούκια λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, για τα μάτια της απέναντι ξανθιάς.
Εμείς είμαστε Βαλκάνιοι και αν κάτι θα είχαμε να υποστηρίξουμε ως μοντέλο, θα ήταν αυτό που έχουμε γραμμένο στο DNA μας.
Γι' αυτό εκνευρίζομαι με τους απέξω - και με τους μέσα μερικές φορές - όταν δεν δείχνουν το σέβας που έχουν υποχρέωση να εκφράζουν. Γονυπετείς, δηλαδή και με ταπεινότητα. Και δεν είναι ότι δε μας γουστάρουν, κάθε άλλο. Είναι το Αιώνιο Κόμπλεξ που θα νιώθουν πάντα οι ετερόφωτοι αστέρες μπροστά στον Ήλιο που τους φωτίζει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κατρίν -πρώην γκόμενα του κολλητού μου, δημοσιογράφος
εκ Παρισίων, διαμένουσα εν Ελλάδι- πίνοντας την φραπεδιά της κάτω από μουριά
στην Πλάκα, ακουμπώντας τα ποδαράκια της σε 2 καρέκλες και τα χεράκια της σε
άλλες 2, έβριζε με τα σπαστά ελληνικά της την Ελλάδα και τους Έλληνες. Τα καμάκια,
τους σερβιτόρους, τους ταξιτζήδες, τις συνήθειές μας, εμένα, τον γκόμενό της
και έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια και ακόμη ζει και δουλεύει στην Αθήνα.
στην χώρα της δεν θα τόλμαγε να απλώσει την ποδάρα της στην καρέκλα και τον
καφέ της δεν θα τσακίζονταν να της τον κεράσουν. στην χώρα της ο Γάλλος είναι
Γάλλος και ο ξένος... ξένος.
Όταν οι Ευρωπαίοι κοιμούνται και ονειρεύονται τις καλοκαιρινές διακοπές τους
στην Ελλάδα, εμείς αναστενάζουμε πάνω σε τραπέζια, έχουμε κυκλοφοριακό 4 η ώρα
τα ξημερώματα στην παραλιακή, παρκάρουμε μέσα στην μέση της Ομόνοιας για να
πάρουμε εφημερίδες, πλακωνόμαστε με τους γνωστούς μας στα φιλιά ή με άγνωστους
στις σφαλιάρες. Όλοι θέλουμε να είμαστε Πρωθυπουργοί, γιατί εκτός από τη δόξα
θα βάζαμε και σε τάξη αυτόν τον τόπο και όλοι μας έχουμε άποψη για όλα. πουθενά
στον κόσμο δεν βγαίνουμε στους δρόμους να πανηγυρίσουνε οι γαύροι που έχασε
ο Παναθηναϊκός από τον Άγιαξ και δυο γειτονιές παραπέρα οι βάζελοι επίσης να
πανηγυρίζουν γιατί μπορεί μεν να χάσανε αλλά φθάσανε πολύ κοντά στην νίκη δε.
Εκτός όλων αυτών των αρετών, πίνουμε, καπνίζουμε-είμαστε τα φουγάρα της Ευρώπης- βρίζουμε, ζούμε έντονα και μάλιστα ζούμε και παραπάνω από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.. Θεοί; Θεοί.
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε όλο τον κόσμο, βρίσκεις από κάτω έναν Έλληνα να διαπρέπει. Δεν ξέρω αν φταίει το κύτταρό μας αλλά αυτόν ακριβώς που διαπρέπει τον φθονούμε, σπανίως τον στηρίζουμε-εκτός αν έχει γίνει μακαρίτης-και συνήθως πριν διαπρέψει έξω, εδώ τον έχουμε πετροβολήσει. Στα μεγαλύτερα ινστιτούτα ερευνών, στα πανεπιστήμια, στα καζίνα, ακόμη και στις φυλακές οι καλύτερες μούρες που κάνουν καριέρα είναι οι ελληνικές.
Γι' αυτό γουστάρω που είμαι Έλληνας και Βαλκάνιος, που λιάζομαι στο Αιγαίο, που κλαίω με τον Πύρρο Δήμα, που γελάω με τον Χατζηχρήστο στον Ηλία του 16ου (fake μπάτσος που από τσιλιαδόρος γίνεται εξουσία), με την καφετζού Βασιλειάδου. Γουστάρω τις ΔΕΛΤΑ στις γειτονιές που εκτός από την αγελαδίτσα και το ντοματάκι Κύκνος ρίχνεις και μια πολιτική ανάλυση. Γουστάρω τα θερινά τα σινεμά, που έχουμε σαν χώρα τα χιλιάδες μπαρ, ταβέρνες, σουβλατζίδικα (συνήθως τα λένε ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ, ΤΑ 3 ΑΔΕΛΦΙΑ κτλ.), γουστάρω που έχουμε ταξιτζήδες με πτυχίο αρχιτέκτονα, που ακόμα κουτσομπολεύουμε, που έχουμε τέλεια φέτα. Γουστάρω ούζα στο Πλωμάρι στην Μυτιλήνη, ρακές και Ψαραντώνη στ' Ανώγεια, τις πίπιζες στο πανηγύρι στο Μεσολόγγι και γουστάρω που στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια και στης Μαρίας την ποδιά σφάζονται παλικάρια. Γουστάρω τον φαντάρο που χορεύει την "Ευδοκία" ζεϊμπέκικο, γουστάρω που πήρα πτυχίο με σκονάκια, γουστάρω τον ψαρά στα ανοιχτά της Καλύμνου, γουστάρω που είμαι από την ίδια χώρα με τον Ελύτη, που πάνε και έρχονται τα κεράσματα στο σύστριγκλο τις νύχτες, γουστάρω που συνήθως ψηφίζω λάθος και που είμαι στην μέση ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση και στην γυναίκα μου και την μαμά μου.
Γενικά γουστάρω πολύ που είμαι Έλληνας και Βαλκάνιος… κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!!!
Αγνώστου
Σημ. Tο κείμενο μου έχει σταλεί με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και δε μπορώ να πω ότι το έγραψα εγώ. Από την άλλη μεριά δεν ξέρω ποιος το έχει γράψει, αλλά γέλασα πολύ όταν το διάβασα. Είπα να το μοιραστώ με το ftou.gr, αν το θέλει βέβαια.
Σχόλια από επισκέπτες: