Αφορμή παίρνω από πρόσφατα δημοσιεύματα στον Ελληνικό τύπο. Ξεκάθαρα και μόνον αφορμή, γιατί βέβαια δεν πρόκειται περί τινός νέου φαινομένου, πρόκειται για μια πραγματικότητα βαθιά ριζωμένη στις δομές της κοινωνίας μας και του τρόπου ζωής μας, όσο κι αν αυτή έχει -ή πιστεύουμε πως έχει- αλλάξει από παλιότερα.
Μιλάμε για τη βία εναντίον των γυναικών, μια εξέχουσα εκδήλωση της εξουσιαστικής σχέσης των δύο φύλων, με διαστάσεις πραγματικής επιδημίας, η οποία δεν χαρίζεται σε καμία κοινωνική τάξη και καμία μορφωτική κάστα! Η αφορμή που έδωσε ο Ελληνικός τύπος βασίστηκε στην είδηση ότι τρεις γυναίκες Ελλήνων βουλευτών κατέφυγαν σε Κέντρο βοήθειας ως θύματα ενδοοικογενειακής βίας, όπως και μια Ελληνίδα βουλευτίνα.
Το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ ανακοίνωσε μετά από έρευνα ότι η βία εναντίον των γυναικών προκαλεί σε Παγκόσμιο επίπεδο περισσότερους θανάτους και αναπηρίες στις γυναίκες μεταξύ 15-44 ετών απ ό,τι ο καρκίνος, η ελονοσία, τα τροχαία και ο πόλεμος! Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 25-75% των γυναικών-ανάλογα με τη χώρα- δέρνονται τακτικά.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ακόμη και τα γνωστά καταγεγραμμένα στοιχεία απέχουν απ' την πραγματική έκταση του ζητήματος, ας αναλογιστούμε τι γίνεται, όταν τα ήδη καταγεγραμμένα είναι τόσο υψηλά:
- Πορτογαλία: 52,8% των γυναικών έχουν υποστεί βία από τον σύζυγο, τον εραστή ή τον σύντροφο.
- Γερμανία:300 γυναίκες το χρόνο ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ από τους άνδρες με τους οποίους ζουν μαζί, στην Ισπανία 100 το χρόνο.
- Βρετανία: Μια γυναίκα κάθε τρεις μέρες φονεύεται κάτω από ανάλογες συνθήκες.
- Γαλλία: Έξι γυναίκες κάθε μήνα πεθαίνουν από κακοποίηση στο σπίτι: 1/3 μαχαιρώνεται, 1/3 πυροβολείται, 20% στραγγαλίζεται, 10% ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου.
Στο σύνολο των 15 χωρών της Ευρώπης (πριν τη διεύρυνση σε 25), πάνω από 600 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο από κακοποίηση που έχουν υποστεί στο οικογενειακό περιβάλλον!
- Ελλάδα: 56% των γυναικών δηλώνει ότι έχει υποστεί λεκτική ή ψυχολογική βία, 3,6% σωματική βία από τον σύζυγο ή τον σύντροφο, 23,6% γνωρίζουν τουλάχιστον μία γυναίκα από το περιβάλλον τους που υφίσταται ενδοοικογενειακή βία (από πρόσφατη έρευνα του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας).
Ας μη βιαστούμε να φανταστούμε τους δράστες ως άτομα επισήμως "προβληματικά", χρήστες ουσιών, ακαλλιέργητα ή "κατωτέρων" κοινωνικών στρωμάτων. Σε έκθεση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου διαβεβαιώνεται ότι απεναντίας, το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας μοιάζει μάλιστα να πολλαπλασιάζεται ανάλογα με τα εισοδήματα και το μορφωτικό επίπεδο! (στην Ολλανδία πχ. οι μισοί δράστες είναι πτυχιούχοι Πανεπιστημίου. Στη Γαλλία καταγράφηκε ποσοστό 67% ανδρών-υψηλών στελεχών, επαγγελματιών του τομέα Υγείας 25% και πολλών αξιωματικών της Αστυνομίας και του Στρατού).
Και μια άλλη κοινά διαδεδομένη πεποίθηση ανατρέπεται, αυτή που "θέλει" το φαινόμενο να αφορά τις πλέον "καθυστερημένες" ή "φαλλοκρατικές" χώρες. Αν η Ρουμανία που κατέχει τα "γυναικοκτόνα" πρωτεία (σε κάθε εκατομμύριο Ρουμάνων γυναικών οι 12,62 δολοφονούνται από τους άνδρες τους κάθε χρόνο) φαίνεται να δικαιώνει την παραπάνω άποψη, έκπληκτοι (;) μαθαίνουμε ότι στον κατάλογο ακολουθούν χώρες που από πολύν καιρό θεωρούνται πρωτοπόρες στον σεβασμό των γυναικών και στην συμμετοχή αυτών σε θέσεις διακυβέρνησης και κοινωνικής δύναμης.
- Φινλανδία: σε κάθε εκατομμύριο γυναικών δολοφονούνται ετησίως 8,65
- Νορβηγία: 6,58
- Λουξεμβούργο: 5,56
- Δανία: 5,42
- Σουηδία: 4,59
Στις τελευταίες θέσεις οι Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία. Και μιλάμε για δολοφονίες! Ατελείωτη θα ήταν η συζήτηση για τις άλλες μορφές βίας, οι οποίες "θάβονται" στα οικογενειακά μυστικά και ψέματα, είτε επειδή και το ίδιο το θύμα την θεωρεί αποδεκτή-αναπόφευκτη, είτε ντρέπεται να το ομολογήσει, είτε φοβάται τα χειρότερα, είτε δεν ξέρει πού να απευθυνθεί, είτε... είτε... Χιλιάδες χρόνια φυλετικής μνήμης και ταυτότητας καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, ακόμη και σε σύγχρονες, ανεξάρτητες οικονομικά γυναίκες- πού κουβέντα για τις άπορες και κοινωνικά ανίσχυρες.
Ασφαλώς, δε λείπουν οι βίαιες έως βασανίστριες γυναίκες. Ασφαλώς ούτε οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις εξαιρούνται παρόμοιων προβλημάτων. Είναι όμως καταφανές ότι η επιδημία πλήττει συντριπτικά τις γυναίκες, και αυτό αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για προσωπικό-ιδιωτικό ζήτημα κανενός, αλλά για ένα βαθιά κοινωνικό φαινόμενο που αφορά όλους μας, με οποιονδήποτε τρόπο.
Το σκηνικό αυτών των δραμάτων είναι κατ εξοχήν το ίδιο το σπίτι. Ο ίδιος αυτός οικογενειακός χώρος που οι περισσότεροι και περισσότερες προσδοκούν να είναι το ασφαλές αγκυροβόλιο και ορμητήριο της ζωής τους. Ο δράστης κατά κανόνα δεν είναι απλός φίλος ή εραστής, αλλά ο σύζυγος! Το πρόσωπο που, κατά κανόνα στην εποχή μας, επιλέχθηκε ως αξιέραστο και συντροφικό, ως πατέρας παιδιών που θα αντιγράψουν εν πολλοίς την οικογενειακή αυτή ευτυχία. Αυτό το ιδιωτικό σκηνικό είναι που ευνοεί την απόκρυψη, αλλά και το κατάλληλο πρόσχημα υπεκφυγής εκ μέρους των "αρχών" όταν τα θύματα φτάνουν να ζητούν βοήθεια: Τα εν οίκω...
Πρόκειται για μια σκανδαλώδη συλλογική υποκρισία! Ακόμη και αν ιδεολογικά δεν είναι όλοι σύμφωνοι πως "το ιδιωτικό είναι και πολιτικό", πόσο ιδιωτικό τελικά είναι κάτι που βασανίζει τα μισά σπίτια; Ακόμη και αν δεν συμφωνήσουμε όλοι στις ερμηνείες, πόσο μπορούμε να αγνοούμε τα γεγονότα; Ακόμη και αν για κάποιους το φαινόμενο αυτό δεν αποκαλύπτει το συνολικότερο ζήτημα των εξουσιαστικών σχέσεων των δύο φύλων, πόσο μπορούν να κωφεύουν σε κάτι που έχει τόσες πολλές πιθανότητες να συμβεί "ιδιωτικά" στους ίδιους, στο παιδί τους, σε έναν δικό τους άνθρωπο;
Μέχρι ν' ανατραπεί η κατάσταση, ίσως σε κάποιες ή κάποιους φανούν χρήσιμα τα παρακάτω τηλέφωνα:
Γραμμή βοήθειας για τη Βία: 8001188881
Θεσσαλονίκη: Κέντρο Υποστήριξης Γυναικών: 2310272725
Δεν είναι ανάγκη να τις τρώμε μέχρι να έρθει το γεμάτο υποσχέσεις μέλλον. Καλά θα είναι και να ζήσουμε να το δούμε. Αφιερωμένο σε όλους του περί γάμου ανήσυχους συγγραφείς της ftou-παρέας, και ιδιαίτερα μυρωμένο από το ερωτικό αεράκι της επετείου του supermarket-αγίου του έρωτος Βαλεντίνου! Ευχή "ιδιωτική": οι ρομαντικές ανθοδέσμες να μην κρύβουν ρόπαλο! Ευχή κοινωνική: άστο, θα βγει μεγάλο κείμενο.
Σχόλια από επισκέπτες: