Όταν ακούμε τη λέξη δημοψήφισμα, πού ταξιδεύει ο νους μας; Μήπως σε κάτι γκάλοπ, που εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις μας βομβαρδίζουν κατά καιρούς, δείχνοντας μας που πάει την περίοδο αυτή η κοινή γνώμη στα σοβαρά θέματα ή έρχεται η θύμηση του '74, που ο «θείος» Καραμανλής, κρατώντας δήθεν την ουδετερότητα, αλλά περισσότερο για να αποφύγει τις προσωπικές ευθύνες, αποφάσισε την τύχη του πολιτεύματος μας να την έχει ο λαός, οδηγώντας μας στο γνωστό δημοψήφισμα;
Στην Ευρώπη υπάρχουν χώρες όπως η Ελβετία, η Ιρλανδία, η Αυστρία, η Ισπανία σήμερα με το Ευρωσύνταγμα, που οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται κατευθείαν από τον λαό. Όλα τα σημαντικά θέματα με την ψήφο του λαού πάντα μέσα από τις κάλπες, όσο γίνεται δημοκρατικά.
Στην Ελλαδίτσα μας τώρα, τη χώρα της αρπαχτής, του συμφέροντος, της μίζας, των παραχωρήσεων, της διαφθοράς και των διευκολύνσεων, τα πάντα εξαρτώνται – φτιάχνονται – τροποποιούνται, στην καλή θέληση των ολίγων –των εκάστοτε κυβερνώντων-, του αποφασίζω και διατάζω αλλά και στα υποχθόνια παιχνίδια των ισχυρών, και όπως γνωρίζεται τις περισσότερες φορές με αποφάσεις κάτω από το τραπέζι.
Εδώ, που όλοι μας πλέον γνωρίζουμε τι κρίση υπάρχει σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, εδώ που οι αξίες, η πίστη, η εμπιστοσύνη έχουν σοβαρά κλονιστεί, εδώ που η ικανότητα και η διάθεση παραμερίζονται από τις σχέσεις και τις γνωριμίες, εδώ που τα πρότυπα, η γνώση, αλλά και η αξιοκρατία θάβονται στο βωμό του εύκολου χρήματος, οι τύχες μας άραγε πού βρίσκονται;
Σίγουρα με αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα μας και γνωρίζοντας ότι η «τύχη» μας εξαρτάται από 300 ανθρώπους, σίγουρα η ιδέα για κάλπες- δημοψήφισμα στα καίρια θέματα δεν είναι και άσχημη, αρκεί οι ανερχόμενοι διάττοντες και μη αστέρες της πολιτικής, οι μη εξουσιαστές, οι φαινομενικά λαϊκιστές όταν μας διαλαλούν ότι υπάρχει λαός που έμμεσα πρέπει να είναι ο αποφασίζων για όλα τα σοβαρά και μεγάλης στρατηγικής σημασίας να το εννοούν. Βέβαια καλή η ιδέα αλλά μόνο ως θεωρεία, γιατί οι βολευτές μας από την στιγμή που θα εκλεγούν ως δια μαγείας παθαίνουν… αμνησία στο θέμα αυτό.
Κατά καιρούς και ως επί το πλείστον οι αντιπολιτευόμενοι ζητούν για κάθε μεγάλη απόφαση την διενέργεια ενός δημοψηφίσματος. Οι περισσότεροι για εντυπωσιασμό βέβαια και λιγότερο γιατί καταλάβανε ότι υπάρχουμε. Έτσι όλοι μας θυμόμαστε τον «άγιο» Χριστόδουλο να ζητά δημοψήφισμα για τις ταυτότητες, παλαιότερα το Κ.Κ.Ε για την είσοδο μας στην Ε.Ο.Κ, τον σημερινό πρωθυπουργό για τα αμυντικά θέματα αλλά και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να ζητά σήμερα δημοψήφισμα για τον διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας.
Ορισμένοι πετούν μια μπαρούφα και περιμένουν μήπως οι κυβερνώντες τσιμπήσουν, όμως εδώ δεν μπορώ να μην συμφωνήσω με την πρόταση που αρκετοί πολιτικοί + Παπανδρέου έκαναν και κατά την γνώμη μου την θεωρώ σωστή, εξάλλου όλη η Ευρώπη έχει ξεκαθαρίσει τον πλήρη και απόλυτο διαχωρισμό Κράτους Εκκλησίας, και μάλιστα αλλού ξεκίνησε από το 1789, εμείς που έχουμε μείνει; Μήπως στο δεν γίνεται και αλλιώς;
Σίγουρα ο λαός πρέπει να εξασφαλίσει την μόνιμη πλέον παρέμβαση στα σοβαρά θέματα, πρέπει οι βασικές αποφάσεις να λαμβάνονται από τον ίδιο τον λαό και οι εκπρόσωποί του (βολευτές) να λειτουργούν στο πλαίσιο αυτών των αποφάσεων. Κάπως έτσι δεν πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία, ή πολλά ζητάω; Αργότερα, ευχής έργο, να πραγματοποιούνται δημοψηφίσματα και σε τοπικό επίπεδο, αλλά μάλλον τώρα ζητάω πάρα πολλά.
Ο Σαδεντρέπεσαι
Σχόλια από επισκέπτες: