Πόσο
αντικειμενικό σε κάνουν όλα αυτά που ακούς, διαβάζεις, αλλά ιδιαίτερα τώρα τελευταία
βλέπεις στα διάφορα κανάλια γύρω από τη θρησκεία, τους δήθεν πιστούς και τις
άραγε πόσες αιρέσεις; Πόσο απαθής μπορείς να μείνεις με τον παπα-Τσάκαλο (με
το συμπάθιο), τους παπα-τρέχα, και τον κάθε λογής "υπεύθυνο" της Ελληνικής
εκκλησίας που μεταμεσονύκτια προσπαθεί να αλληλοβριστεί αφοριστεί, και στο τέλος
να νομοθετήσει, χωρίς το παραμικρό ίχνος σεβασμού; Πόσο αμέτοχος μπορείς να
μείνεις με τα νέα κηρύγματα του εκάστοτε λαϊκού που ακόμα και τις άγιες μέρες
σε φέρνει στο δίλημμα Χριστιανός ή ειδωλολάτρης;
Πράγματι νοιώθω μπερδεμένος. Έως και σήμερα η ψυχολογική θεωρία της θρησκείας μας, έλεγε ότι ο άνθρωπος πίστευε στον Θεό επειδή φοβόταν τον οριστικό θάνατο (δεύτερη παρουσία, ανάσταση κλπ). Τώρα τελευταία πάλι διαβάζω την νέα θεωρία που έχει και πολύ απήχηση. Αυτή λοιπόν, δεν εξετάζει καθόλου το αν υπάρχει θεός, αλλά εξετάζει γιατί οι άνθρωποι καταφεύγουν στην θρησκεία, αν τα θρησκευτικά πιστεύω του κάθε ανθρώπου είναι αλληλοεξαρτώμενα από την προσωπικότητα του και τέλος συμπεραίνει πως ο Θεός μπορεί να καλύπτει αντίθετες ψυχολογικές ανάγκες.
Πιο λιανά
Καταρχήν
ποιες είναι αυτές οι ανάγκες; Έχουμε τη δύναμη, την ανεξαρτησία, την περιέργεια,
την αποδοχή, την τάξη, την τιμή, τον ιδεαλισμό, την κοινωνική επαφή, την οικογένεια,
την εκδίκηση, τον ρομαντισμό, την τροφή, την ηρεμία. Αυτές συν μερικές ακόμα
μας σπρώχνουν, κατά την νέα θεωρία, σήμερα στη θρησκεία. Κι επειδή δεν είναι
δυνατόν κάθε άνθρωπος να πιστεύει στο δικό του ξεχωριστό θεό, (άραγε γιατί όχι;)
η κάθε θρησκεία, μια από αυτές κι η δική μας, παρέχει πολλές εικόνες του θεού
συχνά αντιφατικές για να καλύπτει και τις ανάγκες των πιστών με τις διαφορετικές
προσωπικότητες.
Έτσι ο θεός από την μια συγχωρεί αλλά μπορεί αμέσως να γίνεται τιμωρός, μπορεί να ικανοποιεί αυτούς που τον χρειάζονται για κάθε τους νορμάλ επιθυμία αλλά και για μια ακραία εκδίκηση. Από την μια να μας αγαπά, από την άλλη να μας απειλεί. Σε όσους έχουν μειωμένες κοινωνικές ανάγκες να προβλέπει τον ασκητισμό, (ας είναι καλά το μοναστήρι) αλλά επιτρέπει και τις ομαδικές τελετές για να ικανοποιεί άτομα με μεγάλη κοινωνικότητα. Έτσι λοιπόν κοντοφτάσαμε στο περίφημο "Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση".
Ας δούμε τώρα τι γίνεται και με τη δική μας Εκκλησία, αυτή που έπρεπε να είναι θεσμός προόδου και ενότητας του Λαού μας και ν' απευθύνεται προς "πάντα τα έθνη", να διακρίνεται από μια "ασύνορη πολυσυλλεκτικότητα", που έπρεπε να εκφράζει στην καθημερινή πρακτική της το πνεύμα εναντία στη βία, στο ρατσισμό και στην ξενοφοβία. Αντί όμως όλων αυτών, τι κάνει; Μαζεύει υπογραφές, προσπαθεί να κάνει δημοψηφίσματα, κατεβαίνει σε διαδηλώσεις, αφορίζει, κάνει πολιτικές παρεμβάσεις, αλληλοβρίζεται, άσε που μας θέτει και εύκολα ψευτοδιλήμματα, τελικά όλα αυτά δε μοιάζουν σαν να βγαίνουν από άλλο αιώνα, κάτι λοιπόν εδώ μου μυρίζει μεσαίωνα. Εσάς;
Αυτά βλέπω, ακούω και τη μάνα μου που μου τα σούρει καθημερινά, επειδή ο κάθε λαϊκός της έχει κάνει την κεφαλή καζάνι και αναρωτιέμαι. Τι είμαστε τελικά;
Πολύ σωστά η toxotria στις 28/3 είχε γράψει:
"Πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι άθεοι, άλλοι ελάχιστα θρησκευόμενοι, άλλοι έχουν μια ευρύτερη αντίληψη για τον Θεό"
συμπληρώνω κι εγώ: Kι οι υπόλοιποι θα οδηγηθούμε στα "άκρα" βλέποντας όλα τα παραπάνω.
Στην άλλη μεριά πάλι υπάρχει και αυτή η αιώνια κυβερνητική αποχαύνωση που δεν αποσκοπεί σε ένα ξεκάθαρο χωρισμό κράτους - εκκλησίας, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα η εκκλησία να νομοθετεί (και μάλιστα εύκολα, και πολύ συχνά), η δε πολιτεία να παρεμβαίνει σε ζητήματα της εκκλησίας (μόλις ζοριστούν λίγο τα πράγματα). Τελικά η μόνη λύση είναι να ψάξουμε και να βρούμε - αν δεν το έχουμε κάνει - την εικόνα του Θεού που μας αντιπροσωπεύει και μας ταιριάζει, ανάμεσα στις πολλές που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε. Έτσι θα "καλύψουμε" και τις ανάγκες μας, αλλά και τις "πολλές" αμαρτίες μας.
Σχόλια από επισκέπτες: