Το
πανεπιστήμιο Στραθκλάιν της Μ. Βρετανίας, μετά από μακροχρόνια έρευνα κατέληξε
σ' αυτό το συμπέρασμα, υποστηρίζοντας ότι το ψέμα είναι σημαντικό μέρος της
πολιτικής ζωής στη σύγχρονη δημοκρατία. Για τους κρύους συντηρητικούς Εγγλέζους,
το ηλίου φαεινότερο χρειάστηκε μελέτη και έρευνα αρκετών χρόνων. Βέβαια, κάλιο
αργά παρά ποτέ, το πήραν και αυτοί χαμπάρι.
Για μας δε χρειάζεται ούτε έρευνα, ούτε μελέτη: Το γεγονός είναι γνωστό. Γνωρίζουμε πως για κάθε ερώτηση ή απορία που απευθύνουμε σε πολιτικό, η απάντηση που θα εισπράξουμε εκτός απ' το διφορούμενο διπλωματικό νόημα (στιλ Πυθίας) και την ατεκμηρίωτη αοριστολογία, θα περιέχει και όλους τους κανόνες ενός παιχνιδιού πόκερ. Πονηριά - παραπλάνηση - ψέμα, με άλλα λόγια τέχνη και μαεστρία στη μπλόφα, μέσα βέβαια στα πλαίσια του "παιχνιδιού".
Ο ψηφοδόχος στην Ελλάδα, αλλά όπως φαίνεται από την έρευνα και αλλού, ελάχιστες φορές -και ξέρουμε πότε- σου λέει την αλήθεια. Τον υπόλοιπο καιρό η αποφυγή και η διπλωματική ψευτιά γίνεται εργαλείο στην καθημερινή ζωή του. Τα παραδείγματα πολλά και πολλές φορές αναρωτιέσαι: Είναι δικαιολογημένα ή ποιος τους παρέχει αυτό το δικαίωμα;
Δικαιολογημένα μπορεί να μην είναι, όμως ορισμένες φορές βάζουμε κι εμείς το χεράκι μας με τα εξωπραγματικά και τα απίθανα πράγματα (ρουσφέτια) που ζητάμε. Κι όλα αυτά σαν αντάλλαγμα της ψήφου μας. Άρα στην περίπτωση αυτή τους αναγκάζουμε και τους δίνουμε το δικαίωμα να μας πουν ψέματα. Όμως υπάρχουν και μερικές περιπτώσεις που τα διπλωματικά ψέματα λειτουργούν αρνητικά προς το σύνολο και θετικά προς όφελος μιας κατάστασης ή ενός ατόμου (χρηματιστήριο, συντάξεις, περίθαλψη, παιδεία, εθνικοί δρόμοι, λιμάνια, μουσεία κ.ά.) και εδώ είναι το μεμπτό. Στις περιπτώσεις αυτές ο πολιτικός μπορεί να χάσει το κύρος του προσωρινά και η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του να εξανεμιστεί, όμως όλα αυτά πρόσκαιρα, γιατί σαν καλός ποκερίστας σου ρίχνει τη μπλόφα με τα τόσα εργαλεία - κλειδιά που διαθέτει και σιγά - σιγά ξανακερδίζει την χαμένη αξιοπιστία του.
Κακά τα ψέματα, ο λαός τα τελευταία 50 χρόνια τρέφεται και ζει μ' αυτά και ποτέ δεν ενδιαφέρεται πού το ψέμα φτιάχνεται και γιατί! Ξέρει μόνο ό, τι κυκλοφορεί αλυσιδωτά από το μεγαλύτερο ως το μικρότερο πολιτικό. Στη λέξη πολιτικός, βέβαια, συμπεριλαμβάνονται όλοι αυτοί που εις την πολιτεία ανήκουν, μηδενός εξαιρουμένου. Η έρευνα φυσικά δε λέει τι θα γινόταν και στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή έλεγαν την αλήθεια και πάντα την αλήθεια. Θα ήταν ο ένας ο υπερήφανος, ο ντόμπρος ή θα είχαμε τη γνωστή περίπτωση του διάττοντος πολιτικού αστέρος;
Πάντως δύο είναι τα συμπεράσματα που καταλήγει η έρευνα:
Α. Οι ψηφοφόροι αναμένουν ότι σε αρκετές περιπτώσεις θα τους πουν ψέματα, και μάλιστα ορισμένες φορές τα χρειάζονται.
Β. Εάν οι ψηφοφόροι έκαναν λιγότερες ερωτήσεις, οι πολιτικοί θα τους έλεγαν και λιγότερα ψέματα… και έχει απόλυτο δίκιο.
Υ.Γ. Ας μην ξεχνάμε ότι και στο λεξικό η λέξη ο πολιτικός εκτός των άλλων σημαίνει και: ο ευέλικτος ο εύστροφος, ο έχων το πολιτεύεσθαι σαν κύρια ασχολία.
Ο ΣΑΔΕΝΤΕΠΕΣΑΙ
Σχόλια από επισκέπτες: