Το νέο κύμα έξαρσης της ισλαμικής τρομοκρατίας με μπαράζ πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων, (Σαουδική Αραβία, Μαρόκο, Αμερική, Ισπανία) αλλά και αυτές που εκδηλώνονται καθημερινά (Ισραήλ, Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Τσετσενία) όπως ήταν φυσικό έχουν προκαλέσει έντονη ανησυχία στη Διεθνή Κοινότητα. Η τελευταία επίθεση στην Ισπανία αλλά και πριν λίγους μήνες στην Τουρκία, αποδεικνύει περίτρανα ότι η ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αποτελεί ομπρέλα ασφαλείας έναντι της τρομοκρατίας.
Διάβασα τις προάλλες στην Κυρ. Ελευθεροτυπία: "Η Αθήνα δεν είναι στόχος της Αλ Κάιντα, γιατί δεν έχει προκαλέσει ακόμα τον ισλαμικό κόσμο". Κατ' αρχάς τι σημαίνει "δεν έχει προκαλέσει το ισλαμικό στοιχείο"; Μήπως (μουσουλμανικές μειονότητες, άρνηση ίδρυσης τζαμιού, αποστολή δήθεν ειρηνευτικών δυνάμεων, βιαστικές δηλώσεις υποστήριξης δυνάμεων κατοχής, μετανάστες) δεν είναι σημεία που προκαλούν χωρίς να το καταλαβαίνομε;
Η δήλωση "Η Ελλάδα δε μας έχει προκαλέσει ακόμα" είναι σαφής προειδοποίηση, όχι μόνο για την χώρα μας αλλά και προς όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Και εδώ μπαίνει και το ερώτημα: Ποιος θα κρίνει τι δεν τους προκαλεί;
Η γεωγραφική θέση της χώρας μας μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, αυξάνει το δείκτη κινδύνου, όπως και η επικείμενη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, που ως διοργανώτρια χώρα αναλάβαμε. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις Ολυμπιάδες του Μονάχου (1972) και της Ατλάντα (1996), αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα που δεν οδηγούν σε εφησυχασμό.
Ο εχθρός δυστυχώς σε αυτό τον νέο πόλεμο είναι "αόρατος" αλλά συνάμα φοβερός και εκφράζει τη θρησκευτική και πολιτισμική αντίθεση μεταξύ του ισλαμικού κόσμου και των Αμερικανών και κατ' επέκταση των Δυτικών, οι οποίοι στα μάτια τους, εκτός από "άπιστοι", είμαστε και παθητικά ένοχοι, λόγω του τρόπου ζωής μας. Τρόπο ζωής μας που κατά το κοράνι είναι "σατανικός" και "διεφθαρμένος". Άρα μπορεί άμεσα να μην προκαλούμε, έμμεσα όμως προκαλούμε. Άρα είμαστε κι εμείς στόχος!
Και ποιος μπορεί να προσπερνά τα γεγονότα, να μην ενδιαφέρεται, ποιος μπορεί να καθησυχάζει, όταν βλέπει ότι μέσα σε μια νύχτα, η μεγαλύτερη υπερδύναμη που εμφανίστηκε ποτέ στον κόσμο, αποδεικνύεται ότι είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια; Το πιο ισχυρό στρατιωτικά κράτος που έχει γνωρίσει ο κόσμος έως σήμερα, έχει δείξει αδυναμία μπροστά στην τρομοκρατία. Τελικά μήπως όλες αυτές οι θριαμβολογίες Μπους - Μπλέρ - Αθνάρ ήταν μάλλον αερολογίες και προπέτασμα καπνού και δυστυχώς τα αποτελέσματα αυτής της παράλογης πολιτικής τους τα βλέπομε καθημερινά, και βέβαια με αποδέκτες τους αθώους πολίτες;
Μπορεί αυτές τις θλιβερές στιγμές όλοι μας να "είμαστε" Ισπανοί σαν ένδειξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης, όμως ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτή την πολιτική του μίσους και της εκδίκησης που οι περίφημοι δυτικοί ηγέτες μας εφάρμοσαν και εφαρμόζουν σε Αφγανιστάν, Ιράκ και Παλαιστίνη;
Υ.Σ. Η τρομοκρατία είναι η πράξη του απόλυτου φασισμού είτε ονομάζεται πολιτική είτε θρησκευτική, και τέτοιες ενέργειες είναι πάντα καταδικαστέες. Όμως από την άλλη και οι έννοιες αγάπη, συμπαράσταση, ειρήνη, πολιτισμός, αλληλεγγύη, δεν πρέπει να ξεθάβονται κάθε φορά που ο πλανήτης Γη αιματοκυλιέται!
Σχόλια από επισκέπτες: