Στις
παρακάτω γραμμές θα προσπαθήσω ν' αναλύσω ένα θέμα, το οποίο ήθελα από καιρό
να συζητήσω με κάποιον, χωρίς όμως να έχω ανακαλύψει έως τώρα ικανοποιητικό
συνομιλητή που να παραθέσει τις απόψεις του και ίσως να καλύψει ή και να διορθώσει
κενά ή ελλείψεις, του αρκετά αναλυμένου και από πολλούς παρεξηγημένου σκεπτικού
μου. Το θέμα αυτό είναι αρκετά επίκαιρο και αποτελεί ίσως ένα από τα σημαντικότερα
και ανομολόγητα προβλήματα των νέων (και όχι μόνο) σήμερα.
Γιατί μου δημιουργείται η εντύπωση πως οι κοπέλες, (που αποφεύγω κατά κόρον να αποκαλώ γυναίκες) κοντεύουν να χάσουν το μυαλό τους (εάν δεν το έχουν χάσει ήδη); Γιατί τα αγόρια (που αποφεύγω κατά κόρον να αποκαλώ άντρες) σταμάτησαν να "φορούν παντελόνια"; Γιατί όλο και περισσότερες κοπέλες καταφεύγουν στη "λύση" του ψυχολόγου; Γιατί οι άντρες επιμένουν να κάνουν ό,τι μαλακία τους κατέβει προκειμένου να μειώσουν λίγο το κόμπλεξ που τους διακατέχει απέναντι στην χαμένη θηλυκότητα μιας κοπέλας; Και τελικά ποιος φταίει; Ποιος ξεκίνησε αυτό το τραγικό λάθος με την απίστευτα τραγική συνέπεια δυο μπερδεμένων και εξ ολοκλήρου "χαμένων" φύλων; Ποιους θα χρειαστεί να κατηγορήσουμε, ώστε να αποδιώξουμε από πάνω μας τις τύψεις για τα λάθη μας; Την κατεστραμμένη πλέον έννοια της οικογένειας; Τα πολυδιεφθαρμένα μέσα μαζικής "ενημέρωσης" ή μήπως τις βιολογικές ανωμαλίες και τις διαταραγμένες ορμόνες; Τέλος, αρκούν μόνο οι ερωτήσεις και οι κριτικές ή πρέπει να δώσει και κάποιος μια λύση; Υπάρχει λύση; Και αν υπάρχει, μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε αν είναι πλέον αργά;
Προσωπικά, δε θα ήθελα να πιστέψω κάτι τέτοιο και να εξουδετερώσω οποιαδήποτε πιθανότητα διόρθωσης της επικείμενης "καταστροφής". Την ανάλυση αυτή του σκεπτικού μου πολλοί μπορεί να την παρεξηγήσουν και να με παρομοιάσουν με έναν Δον Κιχώτη που παλεύει μόνος του να σκοτώσει ένα θηρίο που δεν υπάρχει! Σ' αυτούς απλά θ' απαντήσω πως δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν. Απλά ερεθίζω τα μυαλά αυτών που μπορεί να έχουν λίγο-πολύ την ίδια άποψη με μένα και διευκρινίζω πως οποιαδήποτε αντίθετη άποψη είναι δεκτή και σεβαστή.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Μέσα στο μυαλό μου η αρχή αυτή βρίσκεται στο σημείο όπου μιλάμε για την τόσο παρεξηγημένη έννοια της ισότητας. Δε θυμάμαι ν' άκουσα ποτέ ότι το αρσενικό είναι ανώτερο είδος από το θηλυκό, ούτε και το αντίθετο! Επομένως, με τα απλά ελληνικά που γνωρίζω, θεωρώ πως η ισότητα αυτή ισχύει και με το παραπάνω! Το ότι είμαστε όμως ίσοι δεν σημαίνει ότι είμαστε ίδιοι. Ούτε καν παρόμοιοι. Οι "ικανότητες", τα "μπορώ" και τα "πρέπει" μας είναι τόσο διαφορετικά, ώστε να συμβαδίζουν τα μεν με την αρσενική σωματική δύναμη και λογική καθώς και με τον αρσενικό εγωισμό που πρέπει να είναι δεδομένος εάν θέλουμε να μιλάμε για έναν υγιή άντρα και τα δε να συμβαδίζουν με την θηλυκότητα και με το κάθε άλλο παρά λογικό μυαλό και σκεπτικό των εκάστοτε κοριτσιών, που ασφαλώς χωρίς αυτά οι κοπέλες δεν θα είχαν ούτε την γλύκα αλλά ούτε και την μοναδικότητά τους!
Από τη στιγμή λοιπόν, που το θέμα αυτό έχει παρεξηγηθεί, και οι κοπέλες πήραν τους δρόμους διεκδικώντας πράγματα που σίγουρα δεν τους ανήκουν, όπως θέσεις σε εταιρίες και πολυεθνικές, βουλευτικά αξιώματα, πούρα, ακριβά αυτοκίνητα, κόντρες στην παραλιακή και σούζες, ο αρσενικός εγωισμός παρεκτράπη από το φυσιολογικό έτσι ώστε να οδηγηθεί σε πράξεις που το μόνο σίγουρο είναι πως δεν τον τιμούν, (βιαιότητα, υπέρμετρη ζήλια, ανωριμότητα και ανασφάλεια).
Φτάσαμε πλέον στο σημείο να βγαίνουμε στο δρόμο και αριστερά να βλέπουμε φεμινιστικές πορείες και δεξιά αγόρια να "τα σπάνε" νομίζοντας ότι αντιτίθενται στο κατεστημένο! Πού βρίσκεται το κοινό σημείο όταν αυτές οι δυο ομάδες θα έπρεπε να είναι μπουρδουκλωμένες αναζητώντας τον έρωτα; Και όταν αργότερα οι άνθρωποι των δυο αυτών ομάδων μετά κόπων και βασάνων δημιουργήσουν οικογένεια, δημιουργούνται τα ερωτήματα: Ποιος θα κρατήσει τα παιδιά αφού και οι δυο δουλεύουν εκτός σπιτιού; Ποιος θα πλύνει τα πιάτα; Ποιος θα καθαρίσει το σπίτι; Και όταν γυρίσουν από την δουλειά οι ερωτήσεις αλλάζουν: Ποιος θα ξεκινήσει πρώτος τον καβγά; Ποιος θα απατήσει πρώτος τoν άλλο; Ποιος θα βαρεθεί πρώτος τη ζωή του; Και τελικά όταν θα χωρίσουμε θα μιλάμε; Και τα παιδιά; Ποια παιδιά; Τα παιδιά πήραν τους δρόμους προσπαθώντας να μας μοιάσουν! Ή ακόμα χειρότερα βρίσκοντας "λύσεις" για να ξεχάσουν και ν' αποφύγουν να κάνουν τα ίδια. Γιατί σπάνια τα καταφέρνουν; Και επειδή δυστυχώς όλα στην ζωή είναι μέρος μιας τεράστιας αλυσίδας, πού θα οδηγηθεί η επόμενη γενιά; Τι γίνεται εάν όλα ακολουθούν τους μαθηματικούς κανόνες μιας προόδου προς το χειρότερο; Ποιος τα ξεκίνησε όλα αυτά; Τι φταίει;
Και σα να μην έφταναν όλ' αυτά τα προβλήματα που ταλανίζουν τις σχέσεις των δυο φύλων, φτάσαμε να έχουμε πρόβλημα και στο σεξ: Τα μεν αρσενικά να το έχουν κάνει αυτοσκοπό και όποτε το συναντούν, να οργανώνουν ένα τρικούβερτο γλέντι με φίλους και γνωστούς ώστε να μη μείνει κανείς που να μην γνωρίζει το κατόρθωμά τους και τα μεν θηλυκά άλλες φορές να του προσδίδουν σατανική σημασία, άλλες εξευτελιστική και πρόστυχη και άλλες χρονική, λες και πρέπει τα αρσενικά να μάθουν πρώτα τόσο καλά τον χαρακτήρα της κοπέλας που τους ενδιαφέρει και μετά να το ζήσουν! Το αστείο της υπόθεσης αυτής βρίσκεται σε δυο σημεία: Το πρώτο είναι ότι για να καταλάβεις έστω και λίγο τον χαρακτήρα μιας κοπέλας θες το λιγότερο μια τετραετία και το δεύτερο πως, αν κάνεις υπομονή ώστε να την γνωρίσεις, μετά εκλαμβάνεις την απάντηση: χα -χα…έλα βρε, εμείς είμαστε φιλαράκια!
Ασφαλώς όπως σε όλα τα θέματα, έτσι και εδώ υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις αρκετά ενδιαφέρουσες σε κάθε περίπτωση! Βεβαίως, το να έρθουν όλα φυσιολογικά και χωρίς να ανέβει κανενός το αίμα στο κεφάλι, είναι εξαιρετικά σπάνιο! Σχετικά αρκετές βέβαια, είναι οι εξαιρέσεις, όπου αλλάζουν τελείως οι ρόλοι και οι κοπέλες δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα ώστε να αφήσουν το αρσενικό να κάνει το πρώτο βήμα, ορμώντας κυριολεκτικά πάνω στο "θύμα" τους ζητώντας καθαρά και ξάστερα μια νύχτα όλο τρέλα! Και όταν βρεθούν στο χώρο που επιθυμούν αρχίζει η ανασφάλεια: άραγε, έχει οργασμό ή υποκρίνεται; (λες και είναι μαγκιά για μια κοπέλα να μην έρχεται σε οργασμό και όχι μεγάλο πρόβλημα). Το κάνω καλά ώστε να μην με κράξει μετά στις φίλες της; Τον έχω αρκετά μεγάλο (σύμφωνα πάντα με τις τσόντες που έχει δει η κοπέλα και που σχεδόν πάντοτε το αρνείται); Τίποτα ασφαλώς από όλα αυτά δεν περνάει από το μυαλό μιας κοπέλας!
Το θέμα αυτό γίνεται σοβαρότερο και αρκετά πολυπλοκότερο μέσα στην σχέση οπού μπαίνει και η έννοια της απάτης. Συγκεκριμένα μια κοπέλα θα πειραχτεί πιο πολύ αν αντιληφθεί πως έκανες σεξ με κάποια άλλη (άσχετο αν την επόμενη μέρα ούτε που το θυμάσαι και σκέφτεσαι πως το μόνο πράγμα που θες σε αυτή τη ζωή είναι η κοπέλα σου) παρά αν καταλάβει πως ερωτεύθηκες κάποια άλλη που ποτέ όμως δεν ακούμπησες ούτε τρίχα της. Ήμαρτον, Θεέ μου, όπως θα έλεγε και ο Γεωργίου! Τόσο δύσκολο είναι να θέσουμε το θέμα αυτό στις πραγματικές του διαστάσεις; Πώς είναι δηλαδή μια καθαρά σωματική πράξη και ανάγκη, άσχετα βέβαια εάν είναι πιο επιθυμητό να το κάνεις με τον άνθρωπό σου και όχι με κάποιον άγνωστο; Η ανάλυση αρχίζει και σοβαρεύει, όταν μιλάμε για γάμο όπου οι σύζυγοι έχουν ο καθένας την δική του εξωσυζυγική σχέση που εκτός από σεξ πολλές φορές περιέχει και περισσότερη κατανόηση και ειλικρίνεια απ ότι ο ίδιος ο γάμος τους! Και το εξευτελιστικό μέρος του πράγματος είναι ότι οι δυο αυτοί "σύζυγοι" ξαναγυρνούν σπίτι τους, υποκρινόμενοι πως δε συμβαίνει απολύτως τίποτα έχοντας την πεποίθηση πως δικαιολογούνται, λέγοντας πως θυσιάζονται για τα παιδιά τους και όχι πως απλά θέλουν και την δήθεν σιγουριά (οικονομική και ψυχολογική) της οικογένειας αλλά και έναν άνθρωπο που νομίζουν πως τους καταλαβαίνει! Μα καλά, ποιο νομίζουν ότι κοροϊδεύουν εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό; Ποιος φταίει για όλα αυτά;
Μια απλή ερώτηση που θα μπορούσε να κάνει κάποιος είναι η εξής: πού πήγε η ειλικρίνεια και η ντομπροσύνη; Αυτά τα δυο δεν οδηγούν πρώτα στον αυτοσεβασμό και έπειτα στον σεβασμό προς τους άλλους; Πώς γίνεται να λες ψέματα στον ίδιο σου τον εαυτό και παράλληλα να νομίζεις πως μπορείς να σεβαστείς τους άλλους; Τόσο δύσκολο είναι να πει κανείς την αλήθεια και να αναλάβει τις συνέπειες των πράξεών του;
Τα πρωτεία, κατά την ταπεινή μου άποψη στο θέμα αυτό, δυστυχώς τα έχουν οι κοπέλες. Εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Πολλές από αυτές είναι ένα ψέμα προσωποποιημένο. Για να βγουν από το σπίτι, χρειάζεται πρώτα η καθολική εφαρμογή της επιστήμης του χρώματος και της γλυπτικής και μετά να κάνουν το πρώτο βήμα στο δρόμο, νομίζοντας πως πλέον είναι αρεστές! Από 'κει και πέρα θα προσπαθήσουν με κάθε δυνατό τρόπο και τέχνασμα να παρουσιάσουν ένα χαρακτήρα που σίγουρα δεν έχουν. Και το αστείο είναι πως τα καταφέρνουν άψογα! Τι γίνεται όμως αυτός ο καημένος που ήθελε κάτι παραπάνω από την κοπέλα του και όχι μόνο το σεξ και ξαφνικά μετά από κανένα μήνα (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή μετά από καμιά πενταετία (στην χειρότερη) αντιλαμβάνεται πως δεν αναγνωρίζει την κοπέλα που έχει δίπλα του;
Το τίμημα ευτυχώς ή δυστυχώς δεν το πληρώνει μόνο αυτός. Νομίζετε πως οι κοπέλες μετά από μια τόσο καλή ηθοποιία, δε μπερδεύονται με τον εαυτό τους; Και μετά δουλειά αναλαμβάνει ο ψυχολόγος, που έχει να αντιμετωπίσει σωρεία ψυχολογικών προβλημάτων, τα οποία τις περισσότερες φορές διογκώνει αντί να λύνει! Το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης, ασφαλώς το έχουν τα αρσενικά, που επικροτούν και θαυμάζουν τέτοιοι είδους κοπέλες, σπρώχνοντάς τες έμμεσα να συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια, γιατί ως γνωστόν το δύσκολο και το εντυπωσιακό είναι αυτό που έλκει και τους δυο. Οτιδήποτε απλό το περνάμε για ψεύτικο και το προσπερνάμε λέγοντας μέσα μας: αποκλείεται να είναι αυτό που δείχνει!
Αν όμως, κάποιος είναι ακριβώς αυτό που δείχνει, πολύ απλά χάνουμε κάτι που ίσως και να αξίζει (ΑΠΛΑ)! Πολλοί μάλιστα προς ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους, διώχνουν οτιδήποτε δεδομένο και σίγουρο μπορεί να έχουν δίπλα τους! Κοινώς: το απαράδεκτο του ανθρώπινου γένους! Επιτέλους, ποιος είναι ο υπεύθυνος να μας δώσει να αντιληφθούμε την σοβαρότητα της δέσμευσης, από μικρά παιδιά, ώστε να γνωρίζουμε πότε θέλουμε παρέα και σεξ και πότε θέλουμε σχέση; Οι γονείς μας; Και σ' αυτούς ποιος θα το μάθει; Αν δεν φταίνε αυτοί ποιος φταίει;
Κατά την προσωπική μου πάλι άποψη, κανένας δεν έχει αντιληφθεί όπως θα έπρεπε το μεγάλο αυτό θέμα! Μπορεί και εγώ ο ίδιος να έχω ξεχάσει η να έχω παρερμηνεύσει πολλά πράγματα που να το αφορούν! Δεν ανέχομαι όμως και δεν επικροτώ, παρόλο που είμαι αναγκασμένος να σεβαστώ, την άποψη κάποιων που περνιούνται για δημοσιογράφοι και οργανώνουν απογευματινές συζητήσεις, παρουσιάζοντας τον άνδρα, τα αγόρια δηλαδή, ως γουρούνια και πως οι γυναίκες είναι οι μόνες αδικημένες σε τούτο τον άμοιρο κόσμο! Τι λέτε ρε; Το άδικο, όπως έμμεσα παρουσίασα σε όλα τα ανωτέρω υπάρχει αναμφισβήτητα! Ευθύνη έχουμε σίγουρα όλοι μας! Ας το καταλάβουν επιτέλους οι κατέχοντες φεμινιστικών και φαλλοκρατικών απόψεων και πεποιθήσεων και ας αφήσουν την ύπουλη και σχεδόν αόρατη προπαγάνδα τους!
Στο μυαλό μου, έχω βγάλει κάποιο συμπέρασμα, για το τι μπορεί να φταίει πέρα από τα δυο φύλα και κατά συνέπεια τι ίσως να μπορεί να γίνει ώστε να πάρουν τα πράγματα διαφορετική τροπή. Αυτό όμως δεν θα το μοιραστώ μαζί σας, διότι σκοπός μου γράφοντας αυτό το κείμενο είναι να κάνω όσους θέλουν, να αρχίσουν να "ψάχνονται". Και αν το κάνουν δε θα ήθελα να τους στερήσω την ευχαρίστηση να οδηγηθούν σε κάποιο συμπέρασμα από μόνοι τους.
Ευχαριστώ κάθε αναγνώστη που έφτασε αυτό το ανάγνωσμα έως το τέλος του!
Γ.Μ.
Σημείωση του εκδότη: Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο από ένα φίλο 21 ετών, φοιτητή οικονομικών. Σας το στέλνω ύστερα από άδεια του ίδιου που το έγραψε και θέλησε να εκδοθεί στο Internet.
Σχόλια από επισκέπτες: