Τα χρόνια περάσανε και λίγο πριν τα κρίσιμα και καθοριστικά (όπως λένε) πρώτα "άντα" ξεκινάει, περισσότερο για τον περίγυρο παρά για μένα, η εκνευριστικά επίμονη αναζήτηση του... "Εσύ, πότε θα παντρευτείς";
Τον τελευταίο χρόνο πρέπει να μου κάνουν αυτή την ερώτηση τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια συνομωσία γνωστών και φίλων που το έχουν κάνει σπορ να εφαρμόζουν πάνω μου νέες τεχνικές πολέμου νεύρων, θέτοντάς μου αυτό το φλέγον ζήτημα τόσο συχνά. Η ουσία όμως είναι ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω ένα διάλογο, ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση μου προκαλεί ανία ενώ στη χειρότερη τρομερό πονοκέφαλο.
Το αστείο δε της υπόθεσης είναι το μοτίβο που πάνω - κάτω ακολουθούν οι περισσότεροι. Για παράδειγμα, ξεκινούν: "Βρε συ τα έμαθες; Παντρεύτηκε η Τασία. Να την έβλεπες νυφούλα! Κούκλα ήτανε..." ή "Καλέ, το Γιώργο το Σπανό τον θυμάσαι; Παντρεύτηκε... και η γυναίκα του είναι και έγκυος! Αχ τον τυχερό... θα γίνει και μπαμπάς σύντομα." Τον καημένο λες εσύ βαριεστημένα "το σκέφτηκε καλά;" και ξεκινάει βέβαια το πανηγύρι: "Καημένος; Γιατί καημένος ε; Εσύ δηλαδή τι θα κάνεις; Έτσι θα μείνεις; Εεε; Άκληρη; Δε θα παντρευτείς; Όχι, όχι σίγουρα κατά βάθος κι εσύ ονειρεύεσαι τη μέρα που θα ντυθείς νυφούλα (αχ τι όμορφο οι γύρω σου να σε ξέρουν καλύτερα και από... σένα!) Εεε;" Αυτό το "ε" είναι που με πεθαίνει στα γέλια γιατί, ενώ ουσιαστικά σε ρωτάνε, αν τολμήσεις και απαντήσεις εκείνη την ώρα... ουαί και αλίμονό σου.
Όταν έχω όρεξη -σπάνιο- απαντώ και προσπαθώ κάθε φορά να εμπλουτίζω ή να διαφοροποιώ τις ατάκες μου (μη γίνομαι κι εγώ κουραστικά μονότονη). Η αλήθεια όμως είναι ότι το γάμοsomething έχει αρχίσει να μου τη δίνει πολύ στα νεύρα τελικά.
Δεν είμαι της άποψης ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα και τέτοιες μαλακίες, απλά δε μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό ότι "προορισμός - σκοπός του ανθρώπου σε αυτήν την ζωή είναι να παντρευτεί και να αποκτήσει απογόνους". Όχι ότι βρίσκω κάτι κακό σ' αυτό, απλώς δεν το θεωρώ και ιερή αποστολή όλων.
Αν δεν κάνεις παιδιά, λέει, είναι σαν να μην πέρασες ποτέ από αυτήν την ζωή. Χωρίς παιδιά η ζωή σου είναι μισή. Ένα παιδί σου γεμίζει τα κενά. Ο γάμος είναι ευτυχία. Τα παιδιά επίσης... μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα...
Μα είναι τελικά τόσο κακό που απλά θέλω να είμαι με το δεσμό μου χωρίς πολλές φανφάρες και δεσμεύσεις; Και απαντώ: Όχι, όχι και πάλι ΟΧΙ! Το μόνο κακό είναι ότι όλοι οι άλλοι δε μπορούν να το χωνέψουν.
Σχόλια από επισκέπτες: