Κάποτε
με ρώτησαν πού πάει η αγάπη όταν φεύγει... "Στον παράδεισο", απάντησα,
"κι εμείς στην κόλαση. Είναι πραγματικά λυπηρό τώρα που το σκέφτομαι. Γνωρίζεις
κάποιον που μοιάζει να σε κοιτάει στα μάτια, η πλάνη του έρωτα σε κάνει να πιστεύεις
ότι αυτός είναι, ναι, είσαι σίγουρη... Είναι αυτός που κατάφερε να μιλήσει στην
ψυχή σου. Το παλικάρι των ονείρων σου, ένας πρίγκηπας σε μια σύγχρονη εποχή
κι ας είναι βουτηγμένη στο ψέμα και την υποκρισία.
Ή τουλάχιστον, έτσι θέλεις να νομίζεις και ως αποτέλεσμα εναποθέτεις πάνω του με παραδειγματική αφέλεια όλα σου τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, όλο το είναι σου. Έχεις προετοιμάσει τον εαυτό σου για να ακολουθήσει μια πορεία για δύο, είσαι έτοιμη να παλέψεις με όλα τα θηρία για χάρη του κι ας είναι αυτός ο πρίγκηπας του παραμυθιού, ποιος είπε ότι οι πριγκίπισσες δεν μπορούν να πολεμήσουν για την αγάπη τους; Και ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι στην πορεία που χάραξε ο έρωτάς σου περπατάς μονάχη και πως σε τούτη τη μάχη που διάλεξες να δώσεις, ο καλός σου πρίγκηπας τράπηκε σε φυγή.
Με φωνή τρεμάμενη, τώρα πια μονολογείς πως δεν είναι δυνατό να έχει φύγει, τον διακρίνεις μέσα στα κομμάτια της ζωής σου, τον βλέπεις, υπάρχει ακόμα! Και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει; Τη μάχη εγκατέλειψε, όχι εσένα... Αν και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό, σφίγγεις τα χείλη και λες πως δεν πειράζει, έχεις ακόμα το κουράγιο να ματώνεις, να υπομένεις την απουσία του σ' εκείνη τη θέση που έπρεπε να έχει πάρει δίπλα σου από καιρό, δε σε πειράζει που η ασπίδα του δε σε προστατεύει, δε σε νοιάζει που το σπαθί σου δε μπορεί να τα βγάλει πέρα με όλους. Και έτσι συνεχίζεις γιατί δε θέλεις, δε μπορείς να το παραδεχτείς πως... έκανες λάθος, πλανεύτηκες... Ο φτερωτός θεός που όλοι τον παρουσιάζουν αθώο και χαριτωμένο σε ξεγέλασε, μικρή. Τι θα κάνεις τώρα λοιπόν που βλέπεις την αλήθεια; Μπορείς να εξακολουθείς να κλείνεις τα μάτια μόλις την αντικρίζεις; Μπορείς να λες πως δεν πειράζει; Απάντησε, μπορείς να την δεχτείς;! Ποιος μπορεί; Κανείς. Όλα έχουν τα όριά τους και τα δικά σου τα παραβίαζες κάθε φορά που το έπαιζες αδιάφορη, κάθε φορά που έπνιγες το ενδιαφέρον και την αγάπη μέσα σου γιατί σε κατηγορούσαν υπερβολική, κάθε φορά που τα έβαζες με τον εαυτό σου και όταν τον κοιτούσες στον καθρέφτη δεν έβλεπες τίποτα. Τα περιθώριά σου εξαντλήθηκαν όταν για να κερδίσεις εκείνον άρχισες να χάνεις εσένα... Και δεν έχεις πια άλλη επιλογή.
Πού
πήγε λοιπόν όλη αυτή η αγάπη; Τα γέλια, τα όνειρα, οι υποσχέσεις... Πόσα όνειρα
στάζει τώρα η αγάπη στα μάτια σου; Πώς γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι που διψούν
απεγνωσμένα για μια σταγόνα αγάπης, μόλις τους προσφέρεις τον ωκεανό να τον
απαρνιούνται; Και όταν δε, κάνεις πέτρα την καρδιά και αποφασίζεις να τον πάρεις
πίσω να ωρύονται ζητώντας σου να τους τον επιστρέψεις; Πόσο εγωιστικό Θεέ μου...
Κι όμως, η αγάπη δεν είναι εγωίστρια, δε ζηλεύει, δεν εκδικείται...
Μέσα στις τόσες σκέψεις σου -πόσες φορές σε κατηγόρησε γι' αυτές- που πάντα νοιαζόσουν και ήθελες να τις μοιραστείς μαζί του, κάνεις και μια ακόμα: πως τελικά σου αρέσει αυτό που είσαι. Σου αρέσει να τρελαίνεσαι και να δίνεσαι για εκείνους που αγαπάς, ξέρεις πως έχεις πολλά να δώσεις. Είναι ωραίο να είσαι ο εαυτός σου κι ας φταις περισσότερο απ' όλους που αφήνεις να σε πληγώνουν. Σου αρέσει να λες πολλά, να είσαι εξηγημένη, δεν αντέχεις να υποκρίνεσαι. Δεν θα χαθείς γιατί το ξέχασε, γιατί ξέχασε εσένα και τα χρόνια σας. Την αθώα αγάπη σας. Απλά θα φροντίσεις να μην επαναλάβεις ποτέ ξανά τα ίδια λάθη. Δεν είναι λάθος όμως η αγάπη. Δεν χαθείς κι ας σ' άφησε να χαθείς με την αδιαφορία του. Κάλλιο γαϊδουρογύρευε παρά γαϊδουρόδενε όσων αφορά στον έρωτα, μεγάλο δίδαγμα αυτό. Το μεγαλύτερο παράπονό σου, ποτέ του δεν σου στάθηκε. Τον αφήνεις λοιπόν με αυτούς που η ζωή του κληροδότησε φίλους και αγαπημένους. Η μόνη που φεύγει είσαι εσύ που υποτίθεται πως ήσουν η αγαπημένη. Του είχες πει πως μέχρι να μην μπορείς να σε αντέξεις, θα προσπαθείς να σε αντέχεις... και μετά θα έφευγες. Δεν το κατάλαβε παρά μόνο όταν σε έβλεπε να απομακρύνεσαι και έκλαιγε με αναφιλητά όταν εσύ του έλεγες: "Θυμήσου μόνο πως εγώ δεν ήθελα ανταλλάγματα για να είμαι μαζί σου, θυμήσου όταν σε εγκαταλείψουν όλοι αυτοί που έβαλες πάνω από εμένα καθώς με θεωρούσες δεδομένη, πως εγώ δεν σε εγκατέλειψα... Εσύ το έκανες. Και μην ξεχάσεις πως σε χρειαζόμουν γιατί σ' αγαπούσα, δε σ' αγαπούσα γιατί σε χρειαζόμουν..."
Αγαπημένη...
Λέξη που πρέπει να προφέρεται με λατρεία, μοιάζει να ηχεί πικρή και ξένη στα
αυτιά σου... Χαμογελάς γιατί τον έζησες αυτόν τον ρόλο, σε λάτρεψε κι ας μην
κράτησε πολύ. Ήταν εκείνες οι πρώτες στιγμές που πάσχιζε να κερδίσει μια θέση
στην καρδιά σου κι όταν εσύ, όντας καλόκαρδη, αντί για ένα κομμάτι της του την
έδωσες όλη... Εκείνος την πέταξε, γιατί του ήτανε πολλή. Του την εμπιστεύτηκες,
όμως τα χέρια του έτρεμαν και η καρδιά σου, εύθραυστη σα νά 'ταν από κρύσταλλο.
Παρόλα αυτά έτσι θέλεις να τον θυμάσαι για να μην τον μισήσεις που τον τύφλωσε
η υπεροψία του. Σαν το αγόρι που πριν από λίγα χρόνια θέλησε πολύ να γίνει μέρος
της ζωής σου, πάλεψε, δάκρυσε γι' αυτό και στο τέλος το κατάφερε.
Αν και ως εδώ έχεις ήδη κατηγορηθεί μελό, πολύ μελό, συνεχίζεις να καταθέτεις
κομμάτια της ψυχής σου με αυτά τα τελευταία λόγια: "Δε μπορώ να στρέψω
το σπαθί μου εναντίον σου, καθώς για σένα τα έκανα όλα. Ανιδιοτελής η αγάπη
μου, μάρτυράς μου η ίδια η ζωή. Θα κάνω λοιπόν κάτι που έχω επαναλάβει πολλές
φορές. Θα το στρέψω προς το στήθος μου, εκεί, στο μέρος της καρδιάς. Μονάχα
που αυτή η φορά θα είναι η στερνή. Αυτή τη φορά θα με τελειώσω και όταν η αγάπη
μου περάσει τις πύλες του παραδείσου, εγώ στην κόλαση της μοναξιάς θα θυμάμαι
μέσα στα σκοτάδια πως ακόμα και αυτά τα τελευταία μου λόγια τα κορόιδευες μικρέ
μου πρίγκιπα... Στα ίδια σκοτάδια θα πλημμυρίζω αίματα παλεύοντας να θυμηθώ
έστω και για λίγο το χρώμα των ματιών σου όταν έκλαψες κάποτε για μένα... Αντίο."
Σχόλια από επισκέπτες: