Ξανάκουσα το τραγούδι των Κατσιμιχαίων "κορίτσια της συγνώμης". Και αναπόλησα όλες τις "φίλες" που πέρασαν από την ζωή μου, χωρίς να γίνουν γκόμενες, χωρίς να νιώσουν ένα ερωτικό μου χάδι, ένα τρυφερό άγγιγμα από τα χείλη μου στο λαιμό τους, όλα αυτά που λαχταρούσαν να γευτούν, να νιώσουν από τον πρίγκιπα του παραμυθιού τους. Εμένα. Τον ξυπόλητο πρίγκιπα της παλίρροιας με τα πολλά θέλω και τα ανύπαρκτα μπορώ. Μέχρι τώρα δεν είχα καταλάβει ΓΙΑΤΙ. Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ έως τώρα.
Έως τώρα αναλώθηκα μόνο στο γιατί απορρίπτουν εμένα, γιατί δίνω και με προδίνουν, γιατί δεν με βλέπουν και κοιτάν τα άστρα; Τι ακριβώς θέλουν οι γυναίκες και που πήγαν; Ήρθε το πέρασμα του χρόνου και τώρα είδα (ελπίζω), ξύπνησα(θέλω να πιστεύω) και αναρωτήθηκα: Τι είναι αυτό που μας κάνει να απορρίπτουμε κάποιους ανθρώπους που μας θέλουν και να κολλάμε σε αυτούς που μας απορρίπτουν;
Κάποιος το ονόμασε σωστά το σύνδρομο του γραμματόσημου, αλλά γιατί έχει τέτοια τρομερή επίδραση πάνω μας; Γιατί το βλέμμα μας αποστρέφετε οτιδήποτε είναι γύρω μας και αναζητά τα μακρινά και πολλές φορές άπιαστα; Έχω ξαναφέρει στην μνήμη μου τις στιγμές που πλήγωσα, άθελα μου, κάποια κοπέλα επειδή έτυχε να βρίσκεται πιο κοντά μου, να την ελκύω ερωτικά, να με αγαπά σιωπηλά και να με νοιάζεται, δείχνοντάς μου αυτήν την αδυναμία της, ενώ εγώ την έβλεπα σαν φίλη, μη μπορώντας να διακρίνω τη θλίψη στα μάτια της όταν ζητούσα την γνώμη της για την τάδε ωραία και μοιραία της τάξης, της γειτονιάς, της παρέας.
Με θράσος ζητάμε τη συνδρομή τους, τη βοήθειά τους, να πλησιάσουμε μια άλλη, μια φίλη, μια κολλητή τους και δεν βλέπουμε ότι πληγώνουμε αυτή που μας αγαπά, θέλει και μπορεί, να μας προσφέρει όλα αυτά που, ίσως δεν αξίζουμε, αλλά ζητάμε και θέλουμε είναι δίπλα μας, ήταν και ας ευχηθούμε να συνεχίσει να είναι. Το παραμύθι των στάνταρ που έχουμε θεσπίσει για τον εαυτό μας, τα κριτήρια, που δεν έχουμε το θάρρος να κατεβάσουμε γιατί απλά δεν μπορούμε να παραδεχθούμε ότι έχουμε τοποθέτηση τον πήχη πολύ ψηλά και απλά προσπαθούμε να κάνουμε παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ, το ότι εκεί καταλήγουμε πάντα να καθόμαστε είναι αυτονόητο (στο κοντάρι), προσπαθώντας να κατακτήσουμε την ενσάρκωση τους στο πρόσωπο της ξανθιάς, καλλίγραμμης απέναντι με τα θολά μάτια και το κενό βλέμμα.
Αναλωνόμαστε σε ερωτήσεις και αντιπαραθέσεις για το πώς κατάντησαν οι γυναίκες σήμερα, γιατί έγιναν απόμακρες, αντιφατικές. Πού πήγαν; Γιατί οι "Μυτιληνιές" γέμισαν τους δρόμους, τα πάρκα, τις πλατειές και στοιχειώνουν τα όνειρα και τις καρδιές μας, αλλά δεν αναρωτηθήκαμε, ίσως, εμείς τι κάναμε όλο αυτό το καιρό; Πού ήμασταν κύριοι; Σε ποιες δάφνες επάνω καθόμασταν ρεμβάζοντας την απέραντη λαοθάλασσα που πέρναγε, άλλαζε και κινιόταν από μπροστά μας; Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω την σημερινή γυναίκα, τα θέλω (;!) τους ή τα πιστεύω (;!) τους, δεν έχετε δίκιο κυρίες μου, μην γελάτε σαρκαστικά κάτω από την ενυδατική κρέμα ημέρας και την πούδρα σας, αλλά για να αποδώσουμε την πραγματικότητα πρέπει να κάνουμε ένα απολογισμό. Έναν ακόμα απολογισμό και να βρούμε τα δικά μας σφάλματα, όσα μπορούμε, να αναλογιστούμε, πόσες φορές δεν είπαμε, δείξαμε με τον τρόπο μας ή απορρίψαμε κάποιες κοπέλες με καθάριο βλέμμα, λαμπερά μάτια και καλοσύνη στην καρδιά γιατί έτυχε να μην είναι δίμετρη ξανθιά με γαλαζοπράσινα μάτια, λάγνο κοίταγμα, σαρκώδη χείλη και στήθος χειρουργικά ορθό.
Μελαχρινή με πόδια που σαν λάσο μπορούν να μας τυλίξουν, φιδίσιο κορμί, φιλήδονο στόμα και ροδαλά χείλια, μια παρουσία τέλος πάντων που υπόσχεται νύχτες λάγνες και στιγμές ανείπωτης ηδονής. Είναι οι κοπέλες της διπλανής πόρτας, τα κορίτσια της συγνώμης με την άδολη ψυχή, με καρδιά που λαχταρά την αγάπη, με θάρρος να δείξουν, να πουν, να φωνάξουν τις ατέλειες τους, να παραδεχτούν και να πολεμήσουν για αυτόν που αγαπούν, να δοθούν ολοκληρωτικά και να συγχωρέσουν όλους εμάς τους ανεγκέφαλους ιππότες, τους παραζαλισμένους Δον Ζουάν της πεντάρας με τα μεγάλα οράματα, τα μεγαλόσχημα κριτήρια χωρίς αντίκρισμα.
Αρκεί ένα μόνο βλέμμα να ρίξουμε δίπλα μας, να δούμε με τα μάτια της καρδιάς και όχι του μυαλού και να συγκρίνουμε. Η Ωραία Ελένη είναι μια παρουσία εκπληκτική, μια επίγεια Θεά που θα μας προδώσει όπως τον Μενέλαο, θα μας καταστρέψει, όπως τον Πάρη και απλά θα γελάσει τραβώντας τον δρόμο της ξεχνώντας και ψάχνοντας αλλά θύματα της παρουσίας της έως ότου η ομορφιά της ξεφτίσει, ο χρόνος εκδικηθεί την αλαζονεία της και τραβήξει γραμμές με τα βέλη του στο μέτωπο, όταν στύψει το αλαβάστρινο κορμί της κάνοντας το να μοιάζει με την ψυχή της. Μέχρις ότου το στήθος της ακολουθήσει τους νόμους της φύσης που τώρα αγνοεί και φτάσει να καλύπτει σαν σεντόνι την σκαμμένη από ραγάδες κοιλιά της (είναι τα σοκολατάκια μάτια μου, δεν υποκαθιστούν τους έρωτες που αρνήθηκες, απλά προσθέτουν θερμίδες και κιλά). Δε μισώ τις ωραίες γυναίκες. Δε με αφήνει ασυγκίνητο μια αιθέρια ύπαρξη.
Οφείλουμε μια μεγάλη συγνώμη στα "κορίτσια της συγνώμης" και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την συμπαράσταση τους στις δύσκολες στιγμές απόρριψης που ζήσαμε, στις ανεκτίμητες πολλές φορές συμβουλές τους για να πετύχουμε το στόχο μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις γυναίκες της διπλανής πόρτας.
Σχόλια από επισκέπτες: