Ακόμα
και ο πόνος από την δική σου φυγή είναι μοναδικός. Μέχρι κι αυτό κατάφερες να
σημαδέψεις. Μέχρι και σε αυτή την κατάσταση κατάφερες να βάλεις υπογραφή, να
αφήσεις άρωμα. Και τούτη την μοναδική μου στιγμή, αυτή που μου ανήκει δικαιωματικά,
την οικειοποιήθηκες. Δικιά σου την έκαμες, χωρίς δισταγμό κανένα, δίχως να αναρωτηθείς
αν θέλω. Σπάνιος είναι ο πόνος που νιώθω. Τόσο σπάνιος όσο κι εσύ. Δυσεύρετος
είναι τούτος ο πόνος. Τόσο δυσεύρετος όσο κι εσύ. Οικείος θα είναι αυτός ο πόνος.
Τόσο οικείος, όσο κι εσύ. Δεν θα μάθω ποτέ αν ένιωσες κάποτε στην ζωή σου έτσι.
Δεν πρόλαβες αυτό να το μοιραστείς. Είχες άλλο δρόμο να ακολουθήσεις. Άλλα μονοπάτια
να εξερευνήσεις, ίσως μια άλλη ζωή να ζήσεις. Και σου τό 'λεγα εγώ: "Τρελός
είμ' εγώ. Μην μ' ακούς. Το όνειρό μου ζω…". Και μου τό 'λεγες κι εσύ: "Δεν
είσαι εσύ τρελός. Και δεν το ζεις μονάχος σου το όνειρο. Είμαι κι εγώ εδώ…".
Πού; Πες μου τώρα να έρθω. Πες το κι έγινε. Ζήτα το και πίστεψέ με, φεύγω τώρα.
Σε πιάνει και σ' αφήνει. Τέτοιος πόνος είναι κι η μόνη του γλύκα είναι η μυρωδιά
σου. Σε πιάνει και σ' αφήνει. Σε γραπώνει εκεί που δεν το περιμένεις και αρχίζει
έργο σατανικό. Επιδίδεται σε έργο δολοφονικά βασανιστικό, πανούργο και καλοσχεδιασμένο
ως την τελευταία του λεπτομέρεια. Σε κατασπαράσσει, δεν το καταλαβαίνεις; Σε
εκμεταλλεύεται, αλλά δεν σε παίρνει μαζί του εκεί, όπου και να πηγαίνει. Σε
αφήνει. Κατάκοπο κι εξαντλημένο. Τα αυτιά σου ακόμη βουίζουν. Και γύρω σου σφυρίγματα
και τα μάτια κόκκινα, υγρά. Σαν δύο ποτάμια. 
Σαν
τότε που έλιωναν τα χιόνια στο βουνό και το νερό ήταν παγωμένο. Θυμάσαι; Σε
κομματιάζει, σιγά - σιγά. Τέτοιος είναι ο πόνος μου. Κι έτσι μ' αφήνει. Μονάχο
μου να κάνω κάτι για τις πληγές που μ' άνοιξε. Τι μπορώ να κάνω; Καλύτερα, μπορώ;
Με τις πληγές μου νωπές, με τα τραύματά μου ανοιχτά, πληγωμένο θηρίο μοιάζω.
Αν μοιάζω σε κάτι.
Άντε και ναι. Θηρίο είπα ε; Ναι, θηρίο. Θεριό ανήμερο. Προϋποθέτει δύναμη, σθένος, κουράγιο, απόθεμα ψυχικό, σωματικό. Θα τον βάλω κάτω. Θα παλέψω, θα πολεμήσω. Θα εναντιωθώ, θα επαναστατήσω. Θα προσπαθήσω και θα νικήσω. Μαζεύω τα κομμάτια μου, ανασυγκροτώ τις δυνάμεις μου - όποιες κι αν είναι αυτές, όσες κι αν έχουν απομείνει. Κάθομαι και περιμένω. Υπομονετικά. Θυμήθηκα που είπες κάποτε: "Η υπομονή είναι αρετή". Ποια υπομονή;
- ΕΛΑ ΠΟΝΕ! ΕΛΑ ΝΑ ΜΕΤΡΗΘΟΥΜΕ! Μ' ΑΚΟΥΣ; ΕΛΑ, ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.
Καμιά απάντηση. Κανένα σημάδι. Μόνο ησυχία. Γύρω - γύρω γυρίζω, κι αριστερά - δεξιά, και πάνω - κάτω και μέσα - έξω. Τον προκαλώ. Πάλι σιωπή. Αρχίζω να ανησυχώ. Δεν φοβάμαι ακόμα. Όχι ακόμα. Πολύ ησυχία όμως. Σαν πριν την καταιγίδα. Αρχίζω να πιστεύω πως δείλιασε.
- ΕΛΑ, ΣΟΥ ΛΕΩ. ΕΛΑ, ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΣΟΥ!
Δείλιασε, δεν θα έρθει, σκέφτηκα. Άρχισα ήδη να νιώθω καλύτερα. Ένιωθα δυνατός. Ένιωθα ελεύθερος. Ένιωθα κουρασμένος μα έτοιμος να κάνω ό,τι χρειαστεί για να είμαι καλύτερα. Μα υπάρχει πιο απατηλό συναίσθημα; Ρωτάω υπάρχει; Εκεί που όλα σου μοιάζουν σε τάξη, σε μια κάποια αρμονία ας πούμε, σου δείχνει δόντια σαν λυσσασμένος σκύλος. Σε πιάνει και σ' αφήνει, είπαμε.
-
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, σου λέει κι αρχίζει. Σε ξεσκίζει. Δεν ξέρεις
τι σε χτύπησε για ακόμη μια φορά. Χάνεις πάλι το έδαφος κάτω από τα πόδια σου.
Χάνεις πάλι τον προσανατολισμό σου, βολοδέρνεις και ζηλεύεις τον θάνατο. Ζηλεύεις
τα τσακισμένα σκαριά στα βράχια, ζηλεύεις γκρεμοτσακίσματα και αιμορραγίες.
Σε πριονίζει το συναίσθημα, και το απολαμβάνει. Γιατί πολύ απλά το προκαλείς.
Από μέσα σου πηγάζει. Και γι' αυτό σου είχα πει κάτι: "Όλα από μας ξεκινάνε
και σε μας καταλήγουν". Είναι το κομμάτι μου που έχει μείνει ζωντανό ακόμη
μέσα μου. Αυτό που αποκόπηκε από μένα και ήρθε σε σένα, όπου κι αν είσαι. Αυτό
το κομμάτι μου δεν παραδόθηκε. Αυτό το κομμάτι μου ψάχνει να βρει, μα δεν θα
μπορέσει. Δεν θα του το δώσω, δεν ξέρω που είναι. Κι εγώ θα μείνω έτσι. Με αυτό
το κομμάτι μου να σε θυμίζει. Κι εγώ να πονάω…
Χρήστος
Υ.Γ. Στην Ελλάδα είμαι. Σε αυτήν τη χώρα που σε γνώρισα τέτοιες μέρες, ένα χρόνο πριν. Εδώ που σ' ερωτεύτηκα και σ' αγάπησα δίχως αύριο. Εδώ που μου είπες: "Φύγε από μένα, θα πονέσεις". Εδώ που έζησα μαζί σου το απόλυτο, το μοναδικό. Το Ένα! Γι' αυτό σ' αγάπησα. Γι' αυτό θα σ' αγαπώ κι όσες ζωές πιο πέρα...
Σχόλια από επισκέπτες: