Άρχισα
να απομακρύνομαι βιαστικά από την σπηλιά. Όσο προχωρούσα έριχνα και μια ματιά
δειλά - δειλά πίσω μου. Η γερόντισσα στεκόταν εκεί στην ίδια θέση και με κοίταζε
επίμονα. Κάποια στιγμή αυτή και το σπήλαιο χάθηκαν από τα μάτια μου. Καθώς συνέχιζα
την πορεία μου, διάφορες σκέψεις στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα
να διώξω από μέσα μου τις φρικιαστικές εικόνες που είδα μέσα στην κρυστάλλινη
σφαίρα. Όσο και να προσπαθούσα ήταν μάταιο.
Τότε ήταν που για πρώτη φορά συνειδητοποίησα το μέγεθος της ευθύνης μου. Την σπουδαιότητα της αποστολής μου. Ότι και να γινόταν δεν θα είχε αντίκτυπο μόνο στον λαό μου. Θα επηρεαζόταν όλο το είδος μας. Όσοι απέμειναν. Αλλά και όσοι θα γεννηθούν στο μέλλον. Οι ελπίδες και οι αγωνίες όλων αυτών ήταν στραμμένες επάνω μου. Από εμένα λοιπόν θα κριθεί ο τρόπος με τον οποίο θα επιβίωνε ο κόσμος μας. Πρέπει να φανώ αντάξιος. Πρέπει να τα καταφέρω. Βρισκόμουν κοντά στο τέλος. Το ένοιωθα. Οι σκέψεις αυτές γύριζαν συνέχεια μέσα στο μυαλό μου κάνοντας τον ίδιο μονότονο κύκλο.
Για μια στιγμή κοντοστάθηκα. Έσφιξα όμως την γροθιά μου αποφασισμένος και συνέχισα. Κάποια στιγμή μου φάνηκε ότι είδα καπνό στον ορίζοντα. Το ένστικτό μου, μου έλεγε ότι ήταν η τελευταία κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσω. Όσο πλησίαζα έβλεπα να υψώνονται τεράστιοι μαύροι βράχοι. Ανάμεσά τους σχηματιζόταν ένας δρόμος. Ανυπομονούσα να μάθω τι υπάρχει στο τέλος του. Μετά από λίγη ώρα αποφάσισα να συνεχίσω την πορεία μου προσεκτικά. Πήγαινα από την αριστερή άκρη προσπαθώντας να καλύπτω παράλληλα τον εαυτό μου πίσω από βράχια. Δεν φαινόταν να υπάρχει κάποιο είδος ζωής, αλλά ούτε και κάποια δραστηριότητα. Ποτέ όμως δεν μπορεί να ξέρει κανείς στα σίγουρα…
Στο
βάθος του δρόμου άρχισε να διαγράφεται ένα τεράστιο οίκημα. Ήταν φτιαγμένο από
το ίδιο μαύρο πέτρωμα. Λαξευμένοι βράχοι σε παράξενους σχηματισμούς αποτελούσαν
ένα ιδιότυπο σύνολο που θα ενοχλούσε κάθε ανθρώπινη αισθητική. Ποιος να δημιούργησε
αυτό το πελώριο τερατούργημα; Μάλλον πρόκειται για ναό. Πλησίασα περισσότερο.
Οι τεράστιοι αυτοί όγκοι των βράχων σχημάτιζαν ένα φυσικό κύκλο. Το παράξενο
αυτό οίκημα ήταν στο κέντρο. Πρέπει να είναι κρατήρας ηφαιστείου. Γύρω στα τοιχώματα
των βράχων υπήρχαν είσοδοι σε συμμετρικές αποστάσεις μεταξύ τους. Ήταν μικρά
στόμια σπηλαίων με ανάγλυφες διακοσμήσεις. Που να οδηγούν άραγε; Μάλλον σε κάποια
σκοτεινή γωνιά της Αβύσσου…
Ήμουν σίγουρος όμως ότι όλες οι απαντήσεις οι οποίες αναζητούσα κρύβονται εδώ. Ξαφνικά είδα σε μεγάλη απόσταση μια ανθρώπινη φιγούρα, να μπαίνει σε ένα από τα στόμια. Έκπληκτος συνειδητοποίησα ότι ήταν ένας "Μόρχωκ". Το μαύρο ράσο του ήταν χαρακτηριστικό. Μα βέβαια… Οι κουκουλοφόροι ιερείς του Αραμώς!!! Ούτε καν θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό μου.
Ήταν αλήθεια λοιπόν οι φήμες που τους συνόδευαν. Θυμάμαι τις προειδοποιήσεις που μου έγιναν για αυτούς. Είχαν εξαφανιστεί έτσι ξαφνικά από όλο το βασίλειο πριν την μάχη στο Ουριβάλ. Σίγουρα πια αυτοί κρύβονται και πίσω από την επιδρομή εκείνου του στρατού των τεράτων από τις φυλές του κάτω κόσμου. Και τότε διατρέξαμε εξίσου μεγάλο κίνδυνο. Η μυστηριώδης εξαφάνισή τους δεν μου πέρασε απαρατήρητη. Εκείνη την περίοδο όμως μετά την μάχη έπρεπε να δώσω προτεραιότητα σε άλλα πιο σημαντικά πράγματα. Ήταν κάτι που θα με απασχολούσε αργότερα. Που να φανταστώ ότι το γεγονός αυτό θα ήταν τόσο σημαντικό;
Να όμως που το μυστήριο αρχίζει να ξετυλίγεται σιγά - σιγά. Θυμάμαι τώρα επίσης και τα λόγια του Δάσκαλού μου για τους Μόρχωκ: "Κάποτε στα έρημα κι απόμακρα βουνά του Ουμ-Λαντάρ είχε καταφύγει μια μεγάλη ομάδα φυγάδων και δραπετών. Ήταν όλοι τους κλέφτες, φονιάδες, απατεώνες και κάθε λογής κακοποιά στοιχεία. Εκεί θα ήταν πολύ δύσκολο να τους εντοπίσει κανείς. Εγκαταστάθηκαν λοιπόν, φτιάχνοντας μια οργανωμένη κοινωνία εκμεταλλευόμενοι τον χώρο που χρησίμευε σαν φυσικό καταφύγιο.
Όσο
περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο αποκτούσαν συνοχή και άρχιζαν να γνωρίζουν
καλύτερα τα μυστικά της περιοχής. Εξερεύνησαν ακόμη και τα σπήλαια και έφτασαν
σε μέρη στα έγκατα της γης. Συνάντησαν υποχθόνιες φυλές τεράτων και μάλιστα
συμμάχησαν μαζί τους. Όλα αυτά όμως από ένα σημείο και μετά δεν τους ήταν αρκετά.
Ήθελαν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Και κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο δίχως
να τους κυνηγήσουν. Ένας από αυτούς όμως ο Οβάρ-Ασάρ είχε ένα ασύλληπτο σχέδιο…
Σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να εκμεταλλευτούν τις πνευματικές και
τις μεταφυσικές ανησυχίες του κόσμου. Αυτό το οποίο πάντα προκαλούσε φόβο και
δέος στις καρδιές των ανθρώπων. Θα επέστρεφαν λοιπόν στην κοινωνία μεταμφιεσμένοι
σαν ιερείς. Επειδή όμως η κακοποιός φύση αυτών ανθρώπων δεν μπορούσε να αλλάξει,
το σχέδιο αυτό είχε και συνέχεια.
Οι ίδιοι ήταν αδίστακτοι εξάλλου και δεν πίστευαν σε τίποτα. Θα εξαπλώνονταν σε όλα τα βασίλεια. Όπου πήγαιναν θα επέλεγαν κι από ένα θεό δήθεν να "υπηρετούν". Θα επεδίωκαν την προσέλευση όσο περισσότερων πιστών γίνεται και οικονομική δύναμη. Θα προσπαθούσαν να αποκτήσουν με κάθε τρόπο εύνοια των ισχυρών ώστε σιγά - σιγά να αρχίζουν να επηρεάζουν καταστάσεις. Με την πάροδο του χρόνου θα εμφανίζονταν και "σοφοί" (δικοί τους άνθρωποι) οι οποίοι με τα γραπτά και τους λόγους τους θα τους υποστήριζαν. Στο τέλος θα ενώνονταν όλοι σε μια θρησκεία και αδερφότητα και έτσι θα μπορούσαν να ελέγξουν και όλο τον κόσμο.
Κι έτσι έγινε. Εξαπλώθηκαν παντού. Άρχιζαν να δηλητηριάζουν τον κόσμο με τα ψεύτικα κηρύγματα τους θέτοντας πλαστά διλήμματα. Έσπειραν αποπροσανατολισμό και φανατισμό. Τρομοκρατούσαν τον κόσμο με την δήθεν οργή των θεών. Ήθελαν οι άνθρωποι να μην σκέφτονται ελεύθερα και να είναι εξαρτώμενοι από αυτούς. Για να το καταφέρουν καλύτερα αυτό χρησιμοποιούσαν και τον "ψίθυρο της λήθης". Ένα μυστικό που έμαθαν από τους υποχθόνιους συμμάχους τους. Ένα βούκινο που με ένα μαγικό ξόρκι σάλευε τα μυαλά των ανθρώπων ώστε να μην μπορούν να σκέφτονται καθαρά και να είναι ευάλωτοι. Είχαν από ένα σε κάθε ναό τους. Σάλπιζαν με αυτό τρεις φορές την ημέρα καλώντας τάχα τους πιστούς τους. Με αυτόν τον τρόπο εξαφάνιζαν αργά και σταθερά κάθε ίχνος καθαρής σκέψης και σύνεσης.
Επίσης
όποιος είχε διαφορετική γνώμη, ήταν ενάντια στο δήθεν θέλημα των θεών κι έπρεπε
να εξουδετερωθεί. Συκοφαντούσαν, χλεύαζαν πετούσαν λάσπη. Απαγορευόταν κάθε
άλλο είδος γνώσης εκτός από αυτήν που επέβαλλαν οι ίδιοι. Για αυτό και τα πάντα
τα παρουσίαζαν με τον δικό τους τρόπο. Σε αυτό βοηθούσαν και οι δήθεν σοφοί
τους. Άρχισαν πλέον να επηρεάζουν και τους ισχυρούς. Έβαλαν βασίλεια να πολεμήσουν
μεταξύ τους μέχρι τελικής εξοντώσεως. Απέκτησαν έλεγχο και εξουσία. Δημιούργησαν
θάνατο, πόνο καταστροφή κι όλα αυτά στο όνομα των θεών.
Τα σχέδια τους άρχισαν να αποκτούν σάρκα και οστά. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τι κρυβόταν πίσω από αυτούς, οι οποίοι ξεκίνησαν σαν μια ομάδα κυνηγημένων εγκληματιών; Κι όμως σε πόσο μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν... Το ίδιο δηλαδή πήγαν να κάνουν και στο βασίλειό μου. Εγώ από τύχη τελικά (ίσως και θεϊκό θέλημα) τους χάλασα τα σχέδια. Εμφανίστηκα ξαφνικά στην πιο ακατάλληλη στιγμή για αυτούς. Άρχισα να σκέφτομαι τότε πόσο εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι. Και πόσο εύκολα επίσης μπορεί να επηρεάσει κανείς τα πλήθη… Ξέχασαν ότι οι πρόγονοί μας, μας έμαθαν να θεωρούμε κάθε θεό σαν πατέρα μας.
Ποιος
πατέρας έχει τόσο ματαιόδοξη ανάγκη λατρείας; Ποιος πατέρας θέλει να στερήσει
από τα παιδιά του την αλήθεια; Ποιος πατέρας θέλει να βλέπει τα παιδιά του να
σκοτώνονται; Ποιος πατέρας δεν θέλει να βλέπει τους απογόνους του να μεγαλώνουν
με αγάπη, σοφία, σύνεση και αρετή; Ποιος πατέρας δεν θέλει τα παιδιά του να
ευδοκιμούν και να δημιουργούν κάνοντας την κληρονομιά που παρέλαβαν ακόμη μεγαλύτερη;
Επίσης… Υπάρχει πατέρας που θα ακούσει το παιδί του να φωνάζει : "Μητέρα
νερό" και να μην του το προσφέρει επειδή εκείνη για κάποιον λόγο δεν το
άκουσε και το ίδιο δεν φώναξε "πατέρα";
Οι σκέψεις όμως δεν τελειώνουν ποτέ. Πρέπει να προχωρήσω και να βρω ένα τρόπο να μπω μέσα στον ναό…