Παρά
την αφόρητα άσχημη διάθεση από το βράδυ της Κυριακής και με πολύ κόπο, καταφέρνω
να "βγάλω" σ' αυτές τις γραμμές λίγες σκέψεις, μα πολύ πόνο και οργή.
Παρακολουθώ, μετά την τραγωδία στα Τέμπη, υπουργούς, Νομάρχες, δημοσιογράφους
(εντός και εκτός εισαγωγικών) και πλήθος άλλους αρμόδιους και αναρμόδιους, να
παίζουν την κολοκυθιά με τις ευθύνες τους.
Με την ασφάλεια των συγκοινωνιών και των μεταφορών, με τη συντήρηση και την εικόνα του οδικού δικτύου της χώρας, με νόμους που έχουν ψηφιστεί και ισχύουν μα που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν, με διατάγματα και αποφάσεις που καλύπτουν τις ευθύνες του καθενός, με μικτά κλιμάκια που θα έπρεπε να είχαν συγκροτηθεί από το 2000 από τις Νομαρχίες και που όσα συγκροτήθηκαν λειτουργούσαν... ώρες γραφείου! Αλήθεια από πού ν' αρχίσει κανείς; Πού να τελειώσει και τι να πρωτοκοιτάξει; Την ανυπαρξία όλων των παραπάνω; Το άθλιο, κακοσυντηρημένο και γεμάτο κακοτεχνίες οδικό μας δίκτυο το οποίο θεωρείται 6 φορές πιο επικίνδυνο από το καλύτερα οργανωμένο χώρας της Ευρώπης και 2,5 σχεδόν φορές πιο επικίνδυνο από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο; Τη σχεδόν ανύπαρκτη αστυνόμευση; Το χάος των παρανομιών από την απόκτηση του διπλώματος έως και τα ΚΤΕΟ; Την ανύπαρκτη οδική παιδεία και κυκλοφοριακή αγωγή των Ελλήνων οδηγών και την απαράδεκτη έως και εγκληματική συχνά συμπεριφορά τους στο τιμόνι;
Σε μια χώρα που σχεδόν όλα γίνονται "κατά λάθος", αυτό που συνέβη την Κυριακή το βράδυ στα Τέμπη, σε συγκλονίζει αλλά δε σε εκπλήττει.
Όταν οι Ελβετοί ασφαλίζουν τα φορτία στις νταλίκες τους, τους λέμε... ψώνια! Όταν οι Γερμανοί δεν ξεκινούν αν δε φορέσουν ζώνη ασφαλείας, τους λέμε... ρομποτάκια! Όταν οι Γάλλοι απαγορεύουν να υπάρχουν βενζινάδικα κάτω από πολυκατοικίες τους λέμε... τυπικούς και λεπτολόγους! Όταν οι Άγγλοι αφήνουν το αυτοκίνητό τους στο σπίτι και παίρνουν ταξί, επειδή εκεί που θα πάνε θα πιουν λίγο παραπάνω, τους λέμε... μαλάκες!
Ενώ εμείς είμαστε .... μάγκες, ωραίοι!
Οδηγούμε με ξεσκέπαστες νταλίκες, τρέχουμε με 200 (εε, τι το πήραμε το εργαλείο!), προσπερνάμε οποιονδήποτε και οπουδήποτε, δε φοράμε τη ζώνη ασφαλείας γιατί μας...καταπιέζει (και ως γνωστόν, ο τράχηλος του Έλληνα ζυγό δεν υποφέρει!), με το ένα χέρι έξω έτοιμο να πετάξει την...γόπα του τσιγάρου (έτσι ώστε μόλις γίνει μπουρλότο το έρμο το δασάκι, να ρίξουμε αμέσως την ευθύνη στους "αδίστακτους εμπρηστές" και στο..."ανύπαρκτο κράτος").
Και το βράδυ Παρασκευής ή Σαββάτου (δεν αποκλείονται οι... καθημερινές) φεύγουμε από την ταβέρνα, το σκυλάδικο ή την πίστα, τίγκα στο κρασί ή το ουίσκι, υποψήφιοι δολοφόνοι άπαντες, συχνά παρεΐτσα με το κράτος που βρίζουμε, τραγουδώντας στο τσακίρ κέφι..."Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει".
Δυστυχήματα γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Όχι όμως σαν αυτό στα Τέμπη. Αυτό, συγχωρήστε με γι' αυτό που θα πω, το προκαλέσαμε όλοι μαζί.
"...Νεότητα, στιγμή αιμάτινη, πληρωμή του ήλιου που αχρηστεύεις το
θάνατο..."
Οδυσσέας Ελύτης
Σχόλια από επισκέπτες: