Όταν
τα κράνη της Βέρμαχτ παρήλαυναν στη Βιέννη, ουδείς ανησυχούσε για το μέλλον
του κόσμου. Τα καμπαρέ του Βερολίνου εξακολουθούσαν να γεμίζουν από τους ανέμελους
πρωτευουσιάνους και η ηδονή ξεχείλιζε τα ποτήρια τους. Όταν τα κράνη της Βέρμαχτ
παρήλαυναν στην Πράγα, ουδείς ανησυχούσε για το μέλλον του κόσμου. Οι παρηκμασμένοι
τζέντλεμεν του Λονδίνου εξακολουθούσαν να απολαμβάνουν το ακριβό ουίσκι τους
στα πράιβετ κλαμπ, οι Παριζιάνοι προβληματίζονταν για την ποιότητα των κρασιών
εκείνης της χρονιάς και οι Νεοϋορκέζοι νοιάζονταν για το νέο μοντέλο της Φορντ.
Ακολούθησε ο πόνος ολόκληρης της ανθρωπότητας, το στοίβαγμα εκατομμυρίων θυμάτων εντός και εκτός των πεδίων των μαχών, οι πυρπολήσεις ολόκληρων χωριών και η μαζική εξολόθρευση πολιτικών, θρησκευτικών και φυλετικών αντιπάλων στα κρεματόρια. Έκαψαν και αφάνισαν οι Ναζί. Έκαψαν και αφάνισαν και οι σύμμαχοι σε αρκετές περιπτώσεις, με αποκορύφωμα την Αμερικανική φρίκη στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος είχε πλέον εισβάλει στην ανθρωπότητα. Και δε θα έβγαινε ποτέ πια... Όταν τα κράνη της Βέρμαχτ, μετά μερικές δεκαετίες εκσυγχρονίστηκαν, άλλαξαν ήπειρο και... κεφάλια, οι περισσότεροι είδαν το φαινόμενο ως τηλεοπτικό θέαμα.
Τα
τείχη που χώριζαν δύο διαφορετικούς κόσμους είχαν πέσει και ο οραματικός κόσμος
της ευδαιμονίας υποσχόταν να αντικαταστήσει τον φθαρμένο των ιδεολογιών και
της αντιπαράθεσης. Τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου ξεχείλιζαν όνειρα για τους
διαχειριστές του νέου συστήματος, αλλά και όλους τους ταπεινούς και καταφρονεμένους.
Τα πρώτα θύματα στον Κόλπο συνάντησαν τη γενική αδιαφορία, κάποιοι μίλησαν για
την "απάτη του Κορμοράνου" και ελάχιστοι ανησύχησαν για τα περαιτέρω.
Η ζωή χαμογελούσε στη Δύση.
Ώσπου έσκασαν δεκάδες χιλιάδες φούσκες, που κρατούσαν ψηλά τις διεθνείς χρηματαγορές, το χρήμα μπήκε πάλι στις... κατάλληλες τσέπες και ο μαγικός κόσμος της ευδαιμονίας έδωσε τη θέση του στον εφιάλτη της ανέχειας και της απόγνωσης. Ακολούθησαν η Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν για να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την απάτη η διεθνής κοινή γνώμη και να αφυπνίζεται. Το Σιάτλ, η Ουάσιγκτον και η Γένοβα έδωσαν το μήνυμα. Και οι σκώληκες της ατλαντικής παγκοσμιοποίησης άρχισαν σιγά σιγά να προτιμούν όλο και περισσότερο τις τρύπες τους και λιγότερο τα τηλεοπτικά παράθυρα. Ίσως ενοχλεί πια κι αυτούς η θέα της παρατεταμένης φρίκης. Ή έστω αντιλήφθηκαν ότι αποτελούν μέρος της φρικώδους θεωρίας τους.
Η
καταστροφή μιας ευρωπαϊκής χώρας, η κατάργηση μιας ασιατικής (με την ίδια πρόφαση
και στις δύο περιπτώσεις), έκαναν τις σπίθες της αμφισβήτησης πύρινο ποτάμι.
Και ο πόλεμος του δολαρίου vs Ευρώ πάτησε τη σκανδάλη, για να αρχίσουν οι διαδικασίες
προς νέους σχηματισμούς συμφερόντων. Ο κόσμος τείνει και πάλι να χωριστεί στα
δύο. Ίσως όχι με τον απόλυτο τρόπο που γνωρίσαμε στο 2ο μισό του 20ου αιώνα,
αλλά πάντως διαμορφώνονται οι νέες συμμαχίες. Οι οποίες δεν έχουν να κάνουν
ούτε με γεωγραφικά κριτήρια ούτε με πολιτισμικά, αλλά με συμφέροντα. Στη μέση
στέκουν οι λαοί, αρνούμενοι να δεχθούν ότι αποτελούν τα αιώνια θύματα αυτής
της σύγκρουσης. Βλέπουν τη νέα καταστροφή που ετοίμασαν τα... σύγχρονα "κράνη
της Βέρμαχτ", μαζική, ολοκληρωτική, όπως εκείνη που έζησαν οι πατεράδες
μας. Στα ίδια πρότυπα του πολέμου που είχε φανταστεί ο Αδόλφος.
Η αρχή μιας νέας δοκιμασίας για την ανθρωπότητα έχει γίνει. Οι ζωτικοί χώροι έχουν προσδιοριστεί, οι "καλοί" έχουν ξεχωρίσει από τους "κακούς", η ανεμελιά και η αδιαφορία δίνουν σιγά σιγά τη θέση τους στην περισυλλογή και στη μελαγχολία. Η αισιοδοξία; Τρέχει να σωθεί ανάμεσα στα χαλάσματα και τους νεκρούς της Βαγδάτης...
Σχόλια από επισκέπτες: