Ένα
θολό μυαλό νυχτώνει μέσα στο νου καυτό μεσημέρι με ελπίδα βραδινή.
Χάος λεν το άγνωστο κι εμείς το αγαπάμε σαν όνειρο που χάραξε η αυγή ώρες δειλές και πουλημένες για λίγη ζωή στο αύριο.
Η ερημιά χαράζει την πορεία και αφήνει πίσω ζωές που αντάμωσαν αγάπη η και μίσος και ανοίγει πόρτες για να υπάρχει δρόμος έστω και χωρίς προορισμό.
Μας λείπει η θωριά χάσαμε τον οίστρο μα παλεύουμε.
Αυτό
το αστέρι θα μας ακολουθεί για πάντα κι ας είμαστε λίγοι ταπεινοί και κουρασμένοι.
Έχουμε όνειρα ακούμε φωνές κλαίμε γελάμε μεθάμε.
Οι ζωές είναι δρόμοι άγνωστοι πότε βατοί και πότε θολοί και μόνο η φλόγα κάπου στη καρδιά δίνει πνοή στο όνειρο που ζητάει αλήθεια.
Όλα σαν συνήθεια όλα σαν δέρμα όλα από μένα όλα σαν χθες.
Έχω οργή μα πρέπει να δώσω αγάπη έχω πίκρα πρέπει να δώσω προσοχή έχω πόνο πρέπει να δώσω χαμόγελο.
Ο κύκλος κλείνει -θέλω να μείνω απ' έξω.
Η μέρα τελειώνει δεν θέλω να κοιμηθώ.
Η αγάπη φεύγει δεν θέλω αυταπάτες.
Στέλιος, 5/2/2003, Ηράκλειο
Σχόλια από επισκέπτες: