Ήμο κατάθλιψη και μαυρίλα - Ποίημα που μας ήρθε, δακρύβρεχτο, τόσο που και τα τραγούδια του Καζαντζίδη ωχριούν εμπρός του.
Θα πάψω να ζω, αν πάψεις να ζεις...
Θα πάψω να υπάρχω, αν πάψεις να υπάρχεις...
Άρρηκτα συνδεδεμένοι,
ένα σώμα, μια ψυχή, μια αγάπη...
...που όμως δεν καταλάβαμε ποτέ το νόημά της!
Τώρα
τα θρύψαλα της αγάπης μας παντού...
...και ένα ξωτικό να τα μαζεύει...
θρύψαλα παντού...
...η αγάπη μας, μωρό μου...
Αυτή που εμείς προδώσαμε τη στιγμή
που τη θεωρήσαμε δεδομένη...!
Αυτή που δε νιώσαμε γιατί... ...γιατί ήμασταν εγωιστές!!!!!
Δε
θελήσαμε να καταλάβουμε πως
αυτή μας κρατούσε ζωντανούς...
Πάψαμε να ζούμε...
Ίσως πάψαμε να υπάρχουμε...
Μα πάνω από όλα...
ΠΑΨΑΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ!
Υ.Γ. ίσως είναι αργά αλλά συγγνώμη έστω και αν δε τη δεις ποτέ...
Σχόλια από επισκέπτες: