(Εδώ
ο Διάβολος δεν έχει την έννοια του Κακού της χριστιανικής θρησκείας, αλλά την
έννοια του Καλού Δαίμονα της δημιουργίας που είχε σε πολλές αρχαίες θρησκείες)
Τι ευτυχία να έχεις ζήσει στιγμές, ώρες, μέρες, χρόνια που να σε έχουν φέρει σε επαφή με το άγγιγμα του Διαβόλου.
Τι ευτυχία να σου έχουν πλάσει τις αισθήσεις του σώματος και της ψυχής, να τις έχουν λιώσει στη φωτιά, να τις έχουν χύσει σε μακρόστενα καλούπια, να τις έχουν λειάνει και ακονίσει και να σου τις έχουν παραδώσει αστραφτερές και έτοιμες σαν πολύτιμα όπλα, ή πανάκριβα κοσμήματα.
Τι ομορφιά να αγγίζεις την λαβή ενός μαχαιριού και να νοιώθεις να φωνάζει μέσα σου εκείνος ο αρχαίος άνθρωπος, τότε που ένα μαχαίρι ήταν τόσο πολύτιμο όσο και η ζωή.
Τι
απόλαυση, να σκοντάφτεις σε μια λακκούβα γεμάτη με νερό στην αμμουδιά και μέσα
της να μπορείς να δεις όλους τους ωκεανούς, να ακούς τους κεραυνούς, να βλέπεις
τις καταιγίδες, τα πλοία, τα ναυάγια, τους υπέροχους Βίκινγκς, τον Ιπτάμενο
Ολλανδό κι ακόμα πιο μακριά, τις Ρωμαϊκές πεντήρεις, τις Ελληνικές τριήρεις
- πιο πίσω, τις πιρόγες και τα μονόξυλα - κι ακόμα πιο πίσω, στο πρώτο πλάσμα
που σύρθηκε από το νερό στην στεριά με κόπο, βαριανασαίνοντας με τους ατελείς
πνεύμονές του. Κι όλα αυτά μέσα σε μια χούφτα θαλασσόνερο.
Τι αγριευτικό, μα και πόσο γοητευτικό συναίσθημα είναι να βλέπεις δίπλα σου ένα πελώριο λύκο κι εσύ να έχεις μόνο το μεγάλο, ατσάλινο ισπανικό σου μαχαίρι - και να κοιταζόσαστε, υπολογίζοντας ο ένας τη δύναμη του άλλου. Και μετά, αφού ο κίνδυνος έχει πια περάσει, αφού το αγρίμι ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ να ρισκάρει και πήγε να βρει πιο εύκολη λεία κι αφού εκεί κοντά δεν υπήρχε η φωλιά με τα μικρά του, τι όμορφο να χαϊδεύεις το μάγουλο ενός μικρού παιδιού και τα φωτεινά μάτια του να σε γεμίζουν χαρά, μεγαλύτερη από τη χαρά που νοιώθει ο θεός στον θρόνο του.
Τι υπέροχο να ΜΠΟΡΕΙΣ να συγκινείσαι στη θέα ενός μωρού, ή στην προσπάθεια του νεογέννητου πουλαριού στα σταθεί στα αδύναμα πόδια του.
Τι
θαυμάσιος που είναι ο κόπος και η προσπάθεια που καταβάλεις για να κατακτήσεις
την αγαπημένη σου. Τι απόλαυση έπειτα, να θέλεις να την φροντίσεις, να της διώξεις
την κούραση, να την πάρεις μακριά από οτιδήποτε την θλίβει.
Τι απόλαυση -ζωής!- να ξαπλώνεις μαζί της είτε στα πεσμένα φύλλα των δέντρων είτε σε βαρύτιμο χαλί, να μην σε νοιάζει που είσαι και το μόνο που θέλεις είναι να την νοιώσεις να σε νοιώθει, να λιώσεις και να γίνεις ένα μαζί της, να βλέπεις με τα μάτια της, να γεύεσαι με το στόμα της, να νοιώθεις με τις αισθήσεις της... Τι απέραντη ηδονή που είναι όταν τα καταφέρνεις!
Τι ωραίο που είναι να μπορείς να γελάς βροντερά όταν χαίρεσαι, να φωνάζεις δυνατά όταν πονάς, να κλαις με δάκρυα πικρά και απροκάλυπτα όταν πληγώνεσαι.
Και
τι μεγάλο κατόρθωμα, τι υπερηφάνεια, τι σεμνότητα και τι τρομακτική αλαζονεία
συνάμα είναι, αφού τα έχεις γνωρίσει όλα αυτά, να μπορείς να είσαι ευγενικός,
σεμνός και ταπεινός με τον σερβιτόρο που σου γεμίζει το ποτήρι με κρασί!
Τι υπέροχο που είναι να ζεις!
Όποιος έχει γνωρίσει το άγγιγμα του Διαβόλου, δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο.
Σχόλια από επισκέπτες: