Από το ημερολόγιο ενός Βασιλιά - Πολεμιστή του Φωτός
…Και
ξαναβρέθηκα να περιπλανιέμαι στα σπλάχνα αυτή της άγνωστης απειλής που έπρεπε
να αντιμετωπίσω. Ώρες… μέρες… ο χρόνος δεν είχε πλέον καμία σημασία για μένα.
Ούτε κι αυτός έδειχνε να έχει σημάδια παρουσίας σε αυτό το μέρος. Να ήταν η
απουσία του ένα είδος τιμωρίας; Και το "πλήρωμα του Χρόνου" τι είναι
τελικά; Ποινή ή λύτρωση;
Σκεφτόμουν εάν ήμουν άραγε στον σωστό δρόμο. Μήπως βρισκόμουν σε μία μάταιη περιπλάνηση; Μήπως παγιδεύτηκα σε ένα είδος φυλακής χωρίς χρόνο; Τότε ήταν που άρχισα να ακούω μια γυναικεία φωνή να τραγουδάει ένα πένθιμο τραγούδι:
"Ο Χρόνος φόρεσε το δαχτυλίδι του.
Εκεί που η Αρχή συναντά το Τέλος.
Ποίος στα αλήθεια μπορεί να τον αγνοήσει;
Ποίος μπορεί να ξεφύγει από τον μανδύα του;"
Έστρεψα το βλέμμα μου και είδα το στόμιο ενός σπηλαίου. Μπροστά του υπήρχε
μια φιγούρα που έμοιαζε με 
ανθρώπινη.
Κάτι μου έλεγε ότι ούτε όλα αυτά που θα αντίκριζα σε λίγο, ανήκαν σε αυτόν τον
κόσμο.
Για ακόμη μια φορά είχα δίκιο. Πλησίασα και βρέθηκα μπροστά σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. "Να και κάποιος εδώ που έχει χαραγμένα τα σημάδια του χρόνου επάνω του", σκέφτηκα. Προς στιγμήν ένοιωσα ανακουφισμένος. Εξάλλου ούτε και το σπαθί μου φάνηκε για ακόμη μία φορά να αντιδράει!
"Να κάποιος ο οποίος κοίταξε μέσα στην ψυχή του", είπε μόλις την πλησίασα αρκετά.
"Ποια είσαι γερόντισσα;" τη ρώτησα.
"Φυλάω το Σπήλαιο της Μνήμης, από τότε που ο κόσμος σου ήταν ένα μικρό παιδί", μου απάντησε. "Εδώ μέσα βρίσκονται όλες οι πράξεις των ανθρώπων. Όλες οι αναμνήσεις. Εσύ κοίταξες μέσα στην ψυχή σου. Αντιμετώπισες τα συναισθήματα σου, τα όνειρα και τους εφιάλτες σου. Είσαι όμως έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις πράξεις σου και τις αναμνήσεις σου;"
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Πες μου όμως πως βρέθηκες εδώ; Τι είναι αυτό το μέρος στο οποίο βρισκόμαστε;"
"Μη βιάζεσαι", είπε τότε εκείνη. "Όλα θα αποκαλυφτούν την σωστή στιγμή. Όταν έρθει το Πλήρωμα του Χρόνου. Αυτός είναι ο δικαιότερος κριτής. Να το θυμάσαι πάντα αυτό!!!".
Άρχισα
να κατευθύνομαι στο εσωτερικό της σπηλιάς. Όσο προχωρούσα έβλεπα να σχηματίζεται
ένα στρώμα ομίχλης το οποίο γινόταν όλο και πιο πυκνό. Άρχισα να ακούω διάφορους
ψίθυρους. Απόκοσμες φωνές οι οποίες με καλούσαν να προχωρήσω. Κάποια στιγμή
το τοπίο άρχισε να γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Τότε αντίκρισα ένα απέραντο
μέρος γεμάτο καθρέφτες. Η ομίχλη δεν είχε εξαφανιστεί εντελώς. Σε ένα σημείο
είχε μια μεγάλη μαρμάρινη πλάκα με μια επιγραφή χαραγμένη επάνω της: "Μόνο
σε ήρεμα νερά μπορείς να δεις καθαρά την αντανάκλαση του προσώπου σου".
Τι να σήμαινε άραγε αυτό;
Άρχισα να περιεργάζομαι τους καθρέφτες. Ξαφνικά άρχισα να βλέπω μέσα τους εικόνες. Ήμουν εγώ!!! Έβλεπα εικόνες από την ζωή μου. Από τότε που ήμουν μικρός μέχρι πρόσφατες!!! Έβλεπα αγαπημένα μου πρόσωπα. Όλους αυτούς που μου έλειπαν τόσο πολύ σε αυτές τις δύσκολες στιγμές!!! Τους γονείς μου, την Βασίλισσά μου, τον γέρο δάσκαλό μου, τους φίλους μου!!!
Όμως… δεν είναι δυνατόν… μα γιατί; Με κοιτούν με ένα θλιμμένο ύφος. Άρχισαν σαν σκιές πλέον να περιφέρονται γύρω μου. Μου δίνουν να καταλάβω ότι τους πρόδωσα…ότι είναι απογοητευμένοι μαζί μου!!! Περνούν από το μυαλό μου όλες οι άσχημες στιγμές της ζωής μου. Οι αποτυχίες μου, τα λάθη μου. Δεν ένοιωθα πλέον μόνο ότι εγώ πρόδωσα όλους αυτούς που πιστεύουν σε μένα. Αυτούς που έχουν προσδοκίες από μένα. Νοιώθω κι εγώ προδομένος!!! Από τις δικές μου προσδοκίες. Από τις καταστάσεις. Από την μοίρα ακόμη την ίδια μου την ζωή!!! Θέλω να κλάψω!!! Ακόμη και τα δάκρυα μου όμως με προδίδουν και αρνούνται να πλημμυρίσουν την ψυχή μου. Όλες αυτές οι σκέψεις μπήκαν στο μυαλό μου και με βασανίζουν!!! Και το βλέμμα των αγαπημένων μου προσώπων…
Ακούγεται κι ένας βρυχηθμός!!! Τότε αντικρίζω τον εαυτό μου σαν τέρας με δύο κεφάλια να μάχονται να κατασπαράξει το ένα το άλλο!!! Βγάζω μια κραυγή αγανάκτησης!!! Προσπαθώ να τραβήξω το Light Bringer. Θέλω να φύγουν οι σκιές από μπροστά μου!!! Θέλω να σπάσω τους καθρέφτες. Μα το Light Bringer δεν βγαίνει από την θήκη του!!! Μα κι αυτό εναντίον μου είναι; Προσπαθώ να το βγάλω ουρλιάζοντας από οργή αλλά μάταια!!!
Τότε…
το βλέμμα μου έπεσε για ακόμη μια φορά στην μαρμάρινη πλάκα. "Μόνο σε ήρεμα
νερά μπορείς να δεις την αντανάκλαση του προσώπου σου". Άρχισα να νοιώθω
μια ανακούφιση σε όλον αυτόν τον παραλογισμό μέσα μου. Στράφηκα στο τέρας με
τα δύο κεφάλια. "Σταματήστε!!!" φώναξα. "Μην πολεμάτε μεταξύ
σας. Μοιράζεστε το ίδιο σώμα. Την ίδια ψυχή. Πρέπει να μάθετε να συνυπάρχετε.
Έχει να μάθει πολλά ο ένας από τον άλλον. Να συμπληρώσει ο ένας τον άλλον. Να
καλύπτει ο ένας τις αδυναμίες του άλλου. Και τότε να δείτε πόσα πράγματα μπορούμε
να κάνουμε μαζί."
Τα δύο κεφάλια σταμάτησαν. Με κοίταξαν με ένα γαλήνιο βλέμμα. Έγνεψαν καταφατικά και γύρισαν πίσω με κατεύθυνση το εσωτερικό της σπηλιάς. Εξαφανίστηκαν στην ομίχλη… Κάτι άρχισε να αλλάζει. Το ένοιωθα!!!
Ήρθαν μπροστά μου οι σκιές των γονιών μου. Άπλωσαν το χέρι τους. Προσπάθησα να τους αγγίξω. Να τους αγκαλιάσω. Το χέρι μου όμως τους διαπερνούσε. Δεν ήταν από ύλη. Ήταν σκιές. Όνειρο. Ίσως και παιχνίδια του μυαλού μου…
Άρχισαν τότε να μου λένε με στοργικό ύφος: "Μην βασανίζεις το μυαλό σου. Όλη μας η ζωή είναι κτισμένη επάνω στις επιτυχίες μας, τις αποτυχίες μας και τα λάθη μας. Μόνο οι θεοί αποφεύγουν τα λάθη. Μόνο οι θεοί δεν αποτυγχάνουν ποτέ. Δεν είναι κακό το λάθος ή η αποτυχία. Κακό είναι να το γνωρίζεις και να το επαναλαμβάνεις. Δέξου ότι έχει συμβεί. Διδάξου από τα πάντα. Έτσι μόνο θα μετατρέψεις τις ήττες σου σε νίκες. Και να ξέρεις ότι αυτές οι νίκες είναι ακόμη πιο σημαντικές!!!" Μόλις τα είπαν αυτά άρχισαν να χάνονται κι αυτοί μέσα στην ομίχλη. Τους φώναξα να γυρίσουν. Αυτοί όμως δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου.
Τότε με περικύκλωσαν οι σκιές των φίλων μου: "Δεν θυμάσαι τι ορκιστήκαμε
κάποτε; 
Ότι
και να συμβαίνει είτε αυτό θα είναι καλό είτε κακό, θα είμαστε μαζί και θα το
αντιμετωπίσουμε μαζί. Πάντα θα είμαστε δίπλα σου να επωμιζόμαστε το βάρος των
προβλημάτων σου ώστε αυτό να γίνεται το μισό από ότι είναι. Το ίδιο θα συμβαίνει
και στις χαρές, ώστε αυτές να πολλαπλασιάζονται. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει
ποτέ. Μαζί λοιπόν και στις χαρές και στις λύπες. Έτσι δεν είναι; Ακόμη και τώρα
που είσαι μακριά, εμείς σε έχουμε μέσα μας. Και είμαστε σίγουροι ότι το ίδιο
ισχύει από την πλευρά σου."
Όταν άρχισαν να χάνονται κι αυτοί με την σειρά τους στην ομίχλη, με πλησίασε η σκιά του γέροντα δάσκαλου μου: "Παιδί μου πρέπει να μάθεις να δέχεσαι τις εναλλαγές που σου επιφυλάσσει η μοίρα. Αλλιώς ποία είναι η αξία της χαράς χωρίς την λύπη; Της ευτυχίας χωρίς την δυστυχία; Της ικανοποίησης χωρίς την απογοήτευση; Αυτή η εναλλαγή τους, είναι που δίνει νόημα στη ζωή. Μέσα από το ένα συνειδητοποιείς την αξία του άλλου. Η ζωή είναι σαν ένα δύσβατο μονοπάτι. Προχωράς, σκοντάφτεις, ξανασηκώνεσαι συνεχίζεις, χάνεις τον δρόμο, τον ξαναβρίσκεις. Από την στιγμή όμως που βρίσκεις αυτό το μονοπάτι και αποφασίζεις να το διαβείς τίποτα δεν μπορεί να σε εμποδίσει. Αργά ή γρήγορα θα βρεις τον προορισμό σου. Και θα δεις μάλιστα ότι η ανταμοιβή δεν είναι ο προορισμός αλλά η ίδια η διαδρομή."
Όταν
κατευθύνθηκε κι αυτός προς την ομίχλη είδα την Βασίλισσά μου να στέκεται απόμερα
και να με κοιτάει. Δεν με πλησίασε όπως οι υπόλοιποι. Μου έστειλε ένα χαμόγελο
αγάπης που ζέστανε την καρδιά μου και άρχισε να χάνεται κι αυτή. Έτρεξα από
πίσω της φωνάζοντας το όνομά της. Αυτή όμως χάθηκε…. Εξαφανίστηκε μέσα στην
ομίχλη.
Παρέμεινα σιωπηλός αρκετή ώρα στο έρημο πλέον εκείνο μέρος. Κάποια στιγμή πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Στην είσοδο της σπηλιάς είδα την γερόντισσα η οποία με κοίταξε κι αυτή με χαμόγελο. " Είσαι στα αλήθεια ο εκλεκτός", μου είπε. "Αυτή ήταν η σημαντικότερη νίκη σου. Νίκησες τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, ακόμη και τις πράξεις σου!!! Τα όπλα σου και η δύναμη σου δεν θα έβρισκαν καταλληλότερο κάτοχο να τις χειριστεί. Είσαι άξιος βασιλιάς και ακόμη πιο άξιος πολεμιστής. Πέτυχες τις μεγαλύτερες νίκες σου χωρίς βοήθεια, χωρίς μαγεία, χωρίς όπλα. Αυτό λέει πολλά!!! Πήγαινε λοιπόν. Βρίσκεσαι πολύ κοντά στο πέρας της αποστολής σου.
Και να ξέρεις, όποιος μπορεί να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, μπορεί να αντιμετωπίσει οτιδήποτε!
Σχόλια από επισκέπτες: