Προσπαθώ να σκεφτώ λογικά και να γράψω απλά. Θέλω να πάρω ζωή, μια και νιώθω τη δικιά μου να τελειώνει, μα τελικά δίνω κι αυτή που μου απόμεινε. Σκέφτομαι αν θα υπάρξει ποτέ γυναίκα που θα με αγαπήσει, ως θέλω, κι αμέσως θυμάμαι τη δικιά μου μάνα.
Και ξανά το ίδιο τρίγωνο. Ουρανός, θάλασσα, βουνό. Θέλω, πρέπει, μπορώ. Μάλλον μου αρέσει ο αυτοσαρκασμός, οι αυταπάτες, ο ουτοπισμός και ο ορισμός του αυτοκαταστρέφω. Μου αρέσει η ομορφιά, μα χάνω τον αυτοσεβασμό μου προς χάρη της. Το νιώθω. Κλείνω κύκλους χωρίς να τους συνδέω, χωρίς να γίνονται γέφυρα για να περάσει η ζωή μου απέναντι. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο θάνατο. Δε μοιρολατρώ, απλά το καρτερώ.
Λύτρωση; Μπορεί.
Αγαπώ το μαύρο της νύχτας, σιχαίνομαι τη γύμνια της μέρας, κι όμως ζω ακριβώς αντίστροφα. Περπατώ ένα δρόμο και το μόνο που θέλω είναι να έχει ένα τέλος. Ένα γκρεμό. Βαθύ και απότομο. Σε λυπάμαι. Εσένα, που σου αρέσει η φωνή μου, εσένα που σου αρέσει το μυαλό μου, εσένα που σου αρέσει ο λόγος μου, κι εσένα που σε τρομάζει η συμπεριφορά μου... μα σε ελκύει.
Όλους μας λυπάμαι, μα περισσότερο εσάς, κι αυτό γιατί δε μπορείτε να καταλάβετε πως είμαι αποτέλεσμα των θεϊκών μου χρωμάτων. Του λευκού, του καφέ, του μπλε, του κόκκινου, και φυσικά του λατρεμένου μαύρου. Εγώ από την πλευρά μου, αφού αγαπάτε το απόσταγμα της μίξεώς τους, δε μπορώ παρά να σας το διαθέτω για όσο...
Εγώ κρατώ τις στιγμές και το κατακάθι τους. Το δίκαιο και το άδικο παλεύουν στο στοιχειωμένο πύργο της ανθρωπότητας και όλοι μας θεατές, με εισιτήριο τη ζωή μας. Τι θα πει αγαπώ. Τι θα πει μισώ. Ποιος ορίζει το καλο και το κακό. Ποιος ορίζει το δίκαιο και ποιος το άδικο. Ο τόπος μας κ. Σεφέρη παραμένει κλειστός, και ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης κ. Ελύτη παραμένει ακόμα ανίκανος να περάσει το θολό τζάμι και να ρίξει το φως του στη ρημαγμένη κάμαρα, που ζει η αλήθεια, ανόητε, ξιπασμένε, ονειροπόλε με το όνομα... Στέλιος.
25/01/03 Ηράκλειο
Σχόλια από επισκέπτες: