Από το ημερολόγιο ενός Βασιλιά - Πολεμιστή του Φωτός
...Αποφάσισα
να πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Έμαθα αυτό που χρειαζόμουν. Μέσα μου όμως
ποτέ δεν έπαψα να αναρωτιέμαι, τι προκάλεσε όλα αυτά. Αυτό ήταν το τελευταίο
και ίσως πιο σημαντικό πράγμα που έπρεπε να μάθω. Περιπλανιόμουν μέρες ολόκληρες.
Κανένα ίχνος όμως από το βασίλειό μου. Άρχισα να ανησυχώ. Φοβήθηκα ότι το δηλητήριο
που απέμεινε μέσα μου ήταν η αιτία. Ώστε υπήρχε περίπτωση να μην ξαναβρώ ποτέ
το βασίλειό μου; Ένοιωσα απελπισμένος!
Ξαφνικά είδα μια λάμψη σε μεγάλη απόσταση μπροστά μου. Το θάρρος ανασκίρτησε μέσα μου. Σίγουρα θα είναι κάποιο σημάδι, σκέφτηκα. Ίσως με βοηθήσει να βρω τον δρόμο της επιστροφής. Άρχισα να κατευθύνομαι όλο και πιο γρήγορα στο σημείο από όπου προερχόταν αυτή η λάμψη. Έμοιαζε σαν φάρος σε μία σκοτεινή θάλασσα. Τότε ήταν που άκουσα μια απόκοσμη φωνή σαν ψίθυρο. Όσο πλησίαζα την άκουγα πιο δυνατά και πιο καθαρά. Ήταν σαν την φωνή ενός μικρού παιδιού που με καλούσε. Μου έλεγε, "έλα".
Κάποια
στιγμή πλησίασα και είδα ένα φωτεινό κρύσταλλο να αιωρείται πάνω από το έδαφος.
Κοντοστάθηκα και τον κοίταζα με επιφύλαξη. Σίγουρα ήταν κάτι που δεν άνηκε σε
αυτό το μέρος. Όπως κι εγώ άλλωστε. Έπιασα την λαβή του Light Bringer για να
είμαι προετοιμασμένος. Αυτό όμως δεν φάνηκε να αντιδρά. Άρα δεν ήταν κάτι εχθρικό.
Το γεγονός αυτό με έκανε να ηρεμήσω. Τότε η φωνή μου ξαναμίλησε.
"Είσαι έτοιμος να κοιτάξεις μέσα στα μυστικά του κρυστάλλου τολμηρέ οδοιπόρε;", μου είπε.
Πλησίασα και τον κράτησα διστακτικά στα χέρια μου. Τότε μέσα από τον κρύσταλλο βγήκε μία εκθαμβωτική λάμψη. Κοίταξα σαστισμένος μέσα στον κρύσταλλο. Με έκπληξη παρατήρησα, ότι μπορούσα να δω διάφορες παραστάσεις μέσα του. Ο κρύσταλλος έμοιαζε, σαν να έχει μέσα του ζωή. Όλες αυτές οι κινούμενες εικόνες αυτό έδειχναν.
Αμέσως μετά ένα παράξενο πέπλο ομίχλης απλώθηκε γύρω μου. Τα πάντα εξαφανίστηκαν και σταμάτησα να έχω κάθε επαφή με το περιβάλλον γύρω μου. Κάποια στιγμή ένοιωσα σαν να φτερουγίζω. Με κατέλαβε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Όταν διαλύθηκε η ομίχλη, είδα ότι ήμουν ψηλά. Στ' αλήθεια πετούσα Κοίταξα κάτω και είδα ότι έβλεπα πράγματα, που δεν τα ξαναείδε ανθρώπινο μάτι.
Είδα
απόκοσμα όντα, να μάχονται ασταμάτητα μεταξύ τους. Έμοιαζαν σαν να βρίσκονται
εκεί ξεχασμένα αιώνες ολόκληρους. Αναρωτήθηκα αν θυμούνται ακόμα τον λόγο, για
τον οποίο πολεμούσαν. Να είχαν άραγε κάποιο σκοπό; Ήταν αυτή η μοίρα τους; Ή
ήταν απλά τα θύματα κάποιας ματαιοδοξίας; Είδα επίσης κάποια πανέμορφα πλάσματα,
σαν να βγήκαν μέσα από κάποιο όνειρο. Κάποια από αυτά είχαν κάτασπρες φτερούγες.
Άλλα ακτινοβολούσαν με πανέμορφες χρωματιστές λάμψεις. Μου έγνεφαν και με προσκαλούσαν
με χαμόγελο.
Υπήρχαν όμως και άλλα φρικιαστικά, σαν να ήταν βγαλμένα από εφιάλτη. Είχαν αποκρουστική όψη και από το βλέμμα τους ξεχείλιζε μίσος. Είχαν απειλητικές διαθέσεις. Δεν μπορούσαν όμως, να με πειράξουν. Ήμουν ψηλά. Είδα κόσμους ολόκληρους να γεννιούνται και άλλους να χάνονται. Τελικά τίποτα δεν είναι παντοτινό. Κάθε τέλος είναι ταυτόχρονα μία αρχή και το αντίστροφο. Όταν ένας προορισμός εκπληρωθεί, πρέπει να δώσει την σειρά του σε έναν καινούργιο. Είδα πολιτείες με αίγλη και δύναμη που οι κάτοικοί τους ευδοκιμούσαν. Ό,τι είχαν, το απέκτησαν με σοφία και σύνεση. Μέσα από τα γελαστά πρόσωπά τους ξεπηδούσε η ευγνωμοσύνη τους για την ζωή.
Είδα όμως κι άλλες φτωχές σε άθλιες συνθήκες, με τον κόσμο τους να βρίσκεται σε απόγνωση. Ζητούσαν οίκτο από τους θεούς, ώστε να βγουν από το αδιέξοδο. "Μα δεν τους είπε κανείς ότι οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι για την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκονται;", αναρωτήθηκα αγανακτισμένος. "Ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του. Πως είναι δυνατόν να εκλιπαρεί κάποιος για βοήθεια όταν ο ίδιος δεν είναι ικανός να βοηθήσει τον εαυτό του;" Είδα χαρά, ευτυχία, ομορφιά. Παράλληλα όμως είδα και πόνο, θλίψη, δυστυχία.
Τα μάτια μου δεν μπορούσαν να χορτάσουν όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα τα οποία έβλεπα. Αφέθηκα λοιπόν σε αυτό το παράξενο ταξίδι…
Ξαφνικά όλα γύρω μου χάθηκαν για ακόμη μια φορά και βρέθηκα ως δια μαγείας στην κορυφή ενός πανύψηλου βράχου. Ο βράχος αυτός ήταν λείος με σχεδόν κυλινδρικό σχήμα. Η κορυφή όμως στο σημείο όπου πατούσα ήταν επίπεδη. Έριξα μια ματιά γύρω μου και το μόνο που έβλεπα ήταν ένα απέραντο κενό. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω να κατέβω κάτω. Περιεργαζόμουν τον χώρο, όταν είδα ότι λίγα μέτρα παραπέρα, ξεκινούσε μία γέφυρα. Ήταν φτιαγμένη από σκοινί και σανίδες. Η στενότητά της σε συνδυασμό με το ότι χρειαζόταν πάρα πολύ προσοχή στην ισορροπία, καθιστούσε το πέρασμά της επικίνδυνο. Ρίχνοντας μια ματιά στο βάθος κατάλαβα ότι η διαδρομή ήταν αρκετά μεγάλη.
Μετά από λίγη ώρα σκέψης αποφάσισα να δω, τι υπάρχει στην άλλη άκρη. Άρχισα λοιπόν να την διαβαίνω με πολύ προσοχή.
Μετά από λίγη ώρα διαδρομής άκουσα πάλι δύο φωνές να με καλούν ταυτόχρονα με έναν εξωπραγματικό ψίθυρο: "Έλα."
Κοντοστάθηκα. Δεν ένοιωθα πλέον φόβο. Αποφάσισα να συνεχίσω. Οι δύο φωνές ξανακούστηκαν: "Έλα".
Μετά από αρκετή ώρα πορείας είδα ότι πλησίαζε στην πλαγιά ενός άλλου βράχου όπου υπήρχε μία πύλη. Επάνω της ήταν σκαλισμένη η μορφή ενός τρομακτικού προσώπου. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να σημαίνει αυτό το πρόσωπο. Μόλις πλησίασα, η πύλη άρχισε να σηκώνεται αυτόματα προς τα πάνω. Όταν άνοιξε εντελώς, είδα ότι οδηγεί σ' ένα δωμάτιο.
Το
δωμάτιο αυτό ήταν φωτεινό και μεγάλο. Το πάτωμα ήταν φτιαγμένο από ένα λείο
και γυαλιστερό υλικό με όμορφα γεωμετρικά σχέδια. Η φωτεινότητα του δωματίου
οφειλόταν στα ψήγματα χρυσού και στα πολύχρωμα πετράδια που υπήρχαν στα τοιχώματα.
Όταν μπήκα στο εσωτερικό του, παρατήρησα ότι υπήρχε ένα οβάλ ξύλινο τραπέζι
και επάνω του υπήρχαν δύο κλειδιά. Στο βάθος του δωματίου διέκρινα έναν μεγάλο
χρυσό κρατήρα, του οποίου η φλόγα φαινόταν να καίει για αιώνες ακατάπαυστα.
Πιο πίσω υπήρχαν δύο χρυσά κλουβιά. Στο καθένα υπήρχε κι από ένα περιστέρι.
Στο αριστερό κλουβί υπήρχε ένα άσπρο περιστέρι, ενώ στο δεξί ένα μαύρο.
Τότε συνειδητοποίησα, ότι οι φωνές που άκουγα στην γέφυρα, προέρχονταν από αυτά τα δύο περιστέρια.
"Έλα σε μένα" είπε το άσπρο περιστέρι.
"Έλα σε μένα" επανέλαβε το μαύρο.
"Εάν έρθεις σε μένα, τα όνειρά σου θα πραγματοποιηθούν" είπε το άσπρο
περιστέρι.
"Εάν έρθεις σε μένα, τα όνειρά σου θα πραγματοποιηθούν" επανέλαβε
για ακόμη μια φορά το μαύρο.
Δεν ήξερε τι να αποφασίσω. Και τα δύο περιστέρια έλεγαν τα ίδια λόγια. Μετά από λίγο το μαύρο περιστέρι μίλησε πρώτο:
"Εάν έρθεις σε μένα θα εκπληρώσω τον προορισμό σου".
"Εάν έρθεις σε μένα θα σου δώσω ότι χρειάζεται, για να εκπληρώσεις τον προορισμό σου" είπε τότε το άσπρο περιστέρι.
Τότε διέκρινα την διαφορά στα λεγόμενα των δύο πουλιών. Παίρνω το αριστερό κλειδί και κατευθύνομαι στο κλουβί με το άσπρο περιστέρι. Μόλις ξεκλείδωσα την πόρτα αυτό κάθισε στο χέρι μου.
"Γιατί διάλεξες εμένα;", με ρώτησε.
"Διότι μου ανταποδίδεις την ελευθερία που μόλις σου χάρισα," απάντησα.
"Σοφή επιλογή όπως και απάντηση", είπε τότε και πέταξε ψηλά ώσπου
χάθηκε από τα μάτια μου.
Μία
καινούργια λάμψη πλημμύρισε τότε το δωμάτιο. Ένα πέπλο ομίχλης άρχισε να με
περιβάλει ξανά. Αυτή την φορά όμως ένοιωθα ότι πέφτω… Ένοιωθα τον εαυτό μου
να πέφτει για πολύ ώρα στο κενό. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι επέστρεψα
στο ίδιο σημείο όπου βρισκόμουν από την αρχή κρατώντας τον κρύσταλλο. Τότε άκουσα
ξανά την ίδια φωνή να μου μιλάει: "Είμαι η ψυχή σου και μόλις κοίταξες
μέσα της. Μόλις αντίκρισες τα όνειρα και τις επιδιώξεις που σε συντροφεύουν.
Τους εφιάλτες και τις πληγές του παρελθόντος που σε καταδιώκουν. Τις δυνάμεις
που μάχονται μέσα σου όπως και σε κάθε ψυχή. Εσύ όμως έμαθες να αφουγκράζεσαι
την φωνή μου για αυτό και άκουσες το κάλεσμά μου. Επέλεξες να είμαι ελεύθερη
και μου έδωσες δύναμη να καταλαγιάσω ότι σκοτεινό βρίσκεται μέσα σου. Να αντιμετωπίσω
κάθε τι που σε καταδιώκει. Συνέχισε τον δρόμο σου διότι έχεις έναν προορισμό
να εκπληρώσεις. Και να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου. Έχεις συντροφιά την δύναμη
του Φωτός και όλων των Λεονταριών!!!"
Συνεχίζεται...
Σχόλια από επισκέπτες: