"Παιδί
μου, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις καλός άνθρωπος", έλεγαν πάντοτε οι γονείς
στα παιδιά τους... "Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης" λέει
ο, όχι πάντοτε και τόσο σοφός, λαός...
Τα πίστευα αυτά, μέχρι που, κάποτε, άρχισα να παρατηρώ λίγο πιο προσεκτικά. Και είδα τους καλούς ανθρώπους με, κάποιο άλλο, μάτι:
Τους
είδα ν' αγαπούν και να είναι καλόβολοι με όλους, αρκεί να μην έβρισκαν κάποιον
σε ανάγκη. Αμέσως τον χαρακτήριζαν "αλήτη", "βρωμιάρη" και
"ζητιάνο". Τους είδα να σέβονται και ν' αγαπούν το κομπιναδόρικο αφεντικό
διότι ήταν "αξιοπρεπής κύριος", πρότυπο γι αυτούς και παράδειγμα για
τα παιδιά τους. Τους είδα να ελεούν τον ζητιάνο με σεμνή αυτοϊκανοποίηση, αποδεχόμενοι
στην πράξη την κατάσταση της ΥΠΑΡΞΗΣ ζητιάνων και εξαθλιωμένων. Να ενδιαφέρονται
για το σπίτι τους και την οικογένειά τους, αδιαφορώντας για τις άλλες οικογένειες.
Αν τους πεις ότι ο γείτονας δεν έχει λεφτά να φωνάξει τον γιατρό για το παιδί
του, θα σοκαριστούν, θα γουρλώσουν τα μάτια και θα λυπηθούν βαθύτατα, αλλά δεν
θα πληρώσουν τον καλό γιατρό, για χάρη του "ξένου παιδιού"! Τους είδα
να χαχανίζουν από ευτυχία στις γιορτές και τις επετείους, να ανταλλάσσουν κούφιες
ευχές και φτηνά δώρα, αδιαφορώντας για την δυστυχία που υπάρχει γύρω τους. Τους
βλέπω, προκειμένου να γίνουν "νοικοκύρηδες", να μην ορρωδούν προ ουδενός!
Να γίνονται ρουφιάνοι, χαφιέδες, τυραννίσκοι, κουτσομπόληδες, συκοφάντες...
Μερικοί από αυτούς, οι πιο "καλλιεργημένοι" με μεγάλο τακτ, βέβαια!
Τους βλέπω να ασχολούνται μόνο "με το σπίτι τους και τη δουλειά τους"
και όλα τα άλλα να ας γίνουν μπούρμπελη και κουρνιαχτός. Και, φυσικά, ξεχνούν
την ρήση "η ενασχόληση, αποκλειστικά, με τα του οίκου είναι αντάξια των
δούλων. Η ενασχόληση με τα κοινά είναι το γνώρισμα των ελεύθερων ανθρώπων"!
Τους βλέπω να ζητούν ανταλλάγματα για την καλοσύνη τους! Να δημιουργούν ενοχές στους διπλανούς τους και να εκβιάζουν: "Μα θα μου φερθείς εμένα έτσι! ΕΜΕΝΑ, που όλοι ξέρουν πόσο καλός άνθρωπος είμαι;"
Tους βλέπω ν' αδιαφορούν για κάθε εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, της επιστήμης, της πολιτικής, της φιλοσοφίας, της ανθρώπινης σκέψης και πρακτικής. Τους βλέπω ν' αλλάζουν τη συζήτηση όταν ακούν για ζητήματα όπως πόλεμος, ανεργία, πείνα, παραβίαση δικαιωμάτων, αδικία. Τους βλέπω να λυπούνται, αλλά να θεωρούν τους εαυτούς τους ανεύθυνους και μη υπαίτιους για κάθε κοινωνική αδικία. Τους βλέπω συνεχώς με ένα καλοκάγαθο χαμόγελο στα χείλη, που όμως, πόσο εύκολα το χάνουν όταν θεωρούν ότι τους θίγεις το πολύτιμο τομαράκι τους!...
Τους βλέπω να συντηρούν ένα καθεστώς αδικίας, αθλιότητας και πόνου διότι, όπως λένε: "Έλα, βρε αδελφέ... Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;"...
Και
η ειρωνεία είναι ότι σ' αυτό το σημείο έχουν δίκιο: όσες φορές άλλαξε ο κόσμος,
είναι σίγουρο ότι δεν άλλαξε από τους καλούς ανθρώπους. Από κάτι τσούρμα κουρελήδων,
αλητών και φυματικών άλλαξε.
Και για να θυμηθούμε τον Μαγιακόφσκυ: "Εγώ αγαπάω την ροχάλα του χτικιού στην πλατεία. Είναι πιο καθαρή από τα κρύσταλλα της Βενετιάς."
Σχόλια από επισκέπτες: