Χτυπάει
το ξυπνητήρι και νομίζω πως μου τρυπάνε το μυαλό, να θυμηθώ να το αλλάξω,
μόλις βρω και πάλι τον καλό παλιό εαυτό μου.
Μωρ' που να πήγε, θυμάμαι τελευταία φορά τον είχα αφήσει ανάμεσα σε κάτι πακέτα camel lights και κάτι μπουκάλια πράσινα!
Το περιεχόμενο δεν το θυμάμαι, αλλά για να δω σαν τι μυρίζει;
ΜΥΡΩΔΙΑ παλιού καλού λευκού κρασιού... χμμμ λες κάπου εδώ να άφησα τον εαυτούλη μου; Κάτι μου θυμίζει αυτό το μέρος, μια ζέστη πλημμυρίζει ολόκληρο το είναι μου.
Μμμμ μάλλον το χρειάζομαι κάτι τέτοιο, να νοιώσω πάλι λίγο από την ασφάλεια που είχα στη ζωή μου και την έχασα. Και δεν προσπάθησα πολύ γι' αυτό. Αλλά τελικά έτσι συμβαίνει ότι πολυτιμότερο έχουμε το χάνουμε, στην προσπάθεια να το τελειοποιήσουμε.
Θυμάμαι
στιγμές, περνάνε σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου, μέσα από το μυαλό
μου, για να με γεμίσουν ξανά.
Μια μυρωδιά από χρόνια παλιά, ξεχασμένα, ανέμελα, οι ωραιότερες στιγμές,
που έφυγαν.
Πως μπορείς να κρατήσεις μια στιγμή; ΜΕΣΑ ΣΟΥ.
Ούτε φωτογραφίες ούτε camera τίποτε από όλα αυτά. Μόνο και πάντα μέσα μας. Μυρωδιές και στιγμές που μου λείπουν.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτε πια για όλα αυτά. Θέλω να πάω παρακάτω, μα δεν μπορώ... Θέλω να προσπαθήσω, μα δεν είμαι σίγουρη αν το αντέχω τώρα πια. Ξέρω όμως πως κάποτε μπορούσα!
Μυρωδιά παλιού καλού εαυτού.