Διάβασα
κάποτε ένα βιβλίο, όχι πολύ καιρό πριν, ένα βιβλίο που όλοι διαβάσατε
μικροί. "Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ"
Μη γελάτε, τελικά τα παιδικά βιβλία θα έπρεπε να τα διαβάζουν και οι μεγάλοι, κυρίως αυτοί, για να καταλαβαίνουν, να γνωρίζουν, να ελπίζουν!
Μέσα από τις μικρές απλοϊκές ιστορίες που ξετυλίγονται στο βιβλίο, ξεπηδούν μεγάλες και μικρές αλήθειες της ζωής, μιας ζωής ήδη δύσκολης, που την κάνουμε ακόμη πιο δύσκολη για να ικανοποιήσουμε εγωισμούς και φαντασιώσεις!
Αλήθειες ζωής με αιώνια διδάγματα και προβληματισμούς, όπως η αγάπη, η φιλία, η μοναξιά, η ταπείνωση, η φύση, η υπομονή, η οικολογική συνείδηση, η ευαισθησία, η ευσυνειδησία, η σύνεση, η μετριοφροσύνη κ.ά.
Ένας μικρός πριγκηπάκος, μόνος, φοβισμένος γεμάτος απορίες αλλά κι αγάπη. Έτοιμος να αντιμετωπίσει τη σκληρότητα των ανθρώπων; Μάλλον όχι, αλλά με τόση σύνεση, υπομονή και αγάπη που τελικά τα κατάφερε. Κατάφερε να κερδίσει τη φιλία, αφού πρώτα ένοιωσε τι θα πεί μοναξιά και φόβος.
Εγκατέλειψε
ένα φίλο, το μοναδικό του φίλο για να περιπλανηθεί και να καταλήξει
πάλι σ' αυτόν, νιώθοντας την ευθύνη που όλοι έχουμε απέναντι στους φίλους!
Ελπίζω μόνο, το αρνί να μην έφαγε το μικρό λουλούδι του πρίγκηπα...
Αν ποτέ κανείς σας δει ένα παρόμοιο "τοπίο", παρακαλώ να μου πείτε κι έμενα. Ίσως τότε να μη νιώθω πια αυτή τη μελαγχολία που μου άφησε ο μικρός πρίγκηπας!
Γιατί τότε θα ξέρω πως είναι καλά!