Κι εκεί που καθόμουνα αμέριμνη, κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, βλέπε JAN CLOD VAN DAM
(σωματάρα ο τύπος... εχμμμ ναι είναι λίγο κοντούλης, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες!),
και καπνίζοντας το camelaki που πάει με όλα, σαν την coca-cola ένα πράμα... νάτος πετιέται!
Όχι καλέ το φιδάκι ο Διαμαντής, ο κατά τα άλλα αγγελικά πλασμένος.
Ωσάν νεραϊδοπούλι (το "πουλί" το δίνουμε ως αντρικό χαρακτηριστικό και όχι ως ωδικό πτηνό, σιγά μη μας κελαϊδήσει κιόλας), για νά 'ρθει και να ταράξει τα ήσυχα νερά της λίμνης, όχι καλέ των Ιωαννίνων, λέμε, εκεί πνίξανε την κυρα-Φροσύνη, εγώ απ' αλλού θα πάω! Ωιμέ... και Αλί και Τρισαλί!!!
katrin, μου λέει. Ολόκληρη απαντώ κι εγώ, με ύφος καμιά χιλιάδα καρατίων,
για να μην πω διαμαντίων (και πέσει βαρύ για τα φτωχά κι αδέσποτα).
Και η μισή να ήσουν, ανταπαντά (λες να υπονοεί κάτι για τα κιλά μου;)
Το προσπερνώ ως υπεράνω άτομο που είμαι (μη χέσω) και προχωρώ παρακάτ',
να δείξω την ελληνική νησιωτική φιλοξενία σε όλο της το μεγαλείο, αν και είμαι στα πρόθυρα
νευρικής κρίσης (καθόλου δε μου άρεσε το υπονοούμενο για το 56 νούμερο παντελόνι που φοράω,
καλά μη βαράτε 58, σιγά τη διαφορά!). Σκέφτομαι λοιπόν, να του ρίξω καμιά μπούφλα,
νάτο και το γαλάτικο το αίμα ή και κανά καντήλι, είμαι και Χριστιανή και μάλιστα ορθόδοξη,
(δε θέλω σχόλια... ούτε ου θέλω!) και να τον στείλω από 'κει πού 'ρθε για να μην τον στείλω
πουθενά αλλού κι έχω μπλεξίματα με τον κο κο Βελζεβούλη, που τού 'στειλα το κατά τα άλλα
αγγελικό προσωπάκι (το φωτοστέφανο το είχε στις αποσκευές, για να μην προκαλεί τις υποψίες και τα σχόλια
των απλών θνητών!)
Το βουλώνω κι εγώ, ε και τι άλλο να έκανα, έτσι που τά 'φτιαξα ας πρόσεχα... και ως υποταγμένη γυναικούλα (καλά μιλάμε για πολλή υποταγή), προχωρώ ξωπίσω του εννοείται, (είπαμε και πολύ δουλάρα το κατά τα άλλα χειραφετημένο καρακατινάκι). Φτάνουμε σπίτι, μπαίνω, μπαίνει, με το δεξί να του πάει και γούρι, χτυπάει και την πόρτα πίσω του να δείξει το σκατόπαιδο την άφιξη του βαρβάτου άντρα στο σπίτι, κάτι μου μύρισε: μην είναι η βαρβατίλα ή μήπως μου κάηκε το παστίτσιο και τι θα το ταΐσω το... πώς το είπαμε μωρέ;
Βαρύ μού 'πεσε και το σκατόπαιδο και το παστίτσιο, τελικά είχε αρπάξει λίγο η μπεσαμέλ, έτσι μωρέ λιγάκι για το χρώμα.
Μου έμεινε και το αγγελικά πλασμένο, -κατοικίδιο-, να βγάζει βόλτα το άλλο κατοικίδιο
(άντε να τα ταΐσεις δυο κατοικίδια και μάλιστα βαρβάτα) έτσι για να δικαιολογεί την ύπαρξη
και συνύπαρξή του στο καινούργιο, φρεσκοβαμμένο και μοσχομυρισμένο μου παλατάκι... πώς είναι της
barbie;;;
Βασίλισσα με είχα... αλλά πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θά 'ναι!!!